Ocena oraz niniejsza opinia dotyczą wyłącznie modułu singleplayer. A kampania fabularna Halo Infinite jest zupełnie niewyróżniająca się na tle poprzedniczek! Trudno mi teraz, na chwilę po obejrzeniu końcowych napisów, wrócić pamięcią do jakiegokolwiek bardziej charakterystycznego fragmentu. No, może do tej walki z "braćmi Flipem i Flapem", bo była całkiem wymagająca. Winą za ten stan rzeczy obarczam oczywiście generyczny i jednorodny otwarty świat. Przez blisko 15 godzin miałem wrażenie, że dosłownie każda misja wygląda identycznie. I nie chodzi mi naturalnie o schemat, bo pierwszoosobowe strzelanki charakteryzują się raczej prostą konstrukcją. Nie pamiętam, kiedy ostatnio miałem "przyjemność" eksplorować tak bardzo miałkiego open worlda. Choć nie będę kłamał, że decyzja związana z pójściem w nieco większe przestrzenie mi (kosztem dynamiki i filmowości), jako fanowi aktywności wszelakich i zdobywania kolejnych znaczników na mapie, całkiem podpasowała pod względem mechaniki. Szkoda, bo Halo do tej pory było właśnie efektownym kinem science-fiction.

Jednak wbrew pozorom nie jest to aspekt przekreślający całą grę. Będąc ze sobą (i z Wami) zupełnie szczerym, to nad Halo Infinite ubolewam wyłącznie z tego jednego powodu: stania się kolejną nieudaną próbą nadania grze z wyrobioną tożsamością "nowoczesnego" sznytu. To niestety jest często loteria, na której już niejedno studio i niejeden wydawca trafili sporo. Jednak poza tym incydentem, nowe Halo to po prostu porządny FPS: zdecydowanie na plus wyróżniają się soczysty model strzelania, angażujące potyczki, nowe gadżety Master Chiefa. No i muzyka, ale ścieżka dźwiękowa w każdej kolejnej iteracji tej marki to raczej pewnik. Nic jednak, co by ten tytuł wyróżniało.

Tak czy siak "szóstka" to zmarnowany potencjał na absolutnego blockbustera i system sellera. Jednak z dzisiejszej perspektywy, znając burzliwą historię procesu tworzenia tej gry i zawirowań w 343 Industries, nieco przychylniejszym okiem patrzę na tego potworka.