Akcja gry rozgrywa się w fikcyjnej, zdewastowanej bezgranicznym kapitalizmem i korporacjonizmem metropolii Night City. Mamy tytułowy rok 2077 i ogromne nierówności społeczne, gdzie obok siebie w jednej dzielnicy żyją ćpuny, bezdomni, cyngle oraz poupychani w megablokach mieszkańcy z niższym statusem, a w drugiej zaś znajduje się centrum światowego biznesu i ogromnych firm, nierzadko decydujących o życiu wspomnianych lokatorów z przeraźliwie dużych kamienic.

Night City rozdarte jest między rywalizujących ze sobą najemników, trzymających łapę nad podziemnymi sprawami aglomeracji fixerami, a także wszechwładnymi korporacjami. W tej układance nagle pojawia się nasz V, który w wyniku mniej lub bardziej fortunnego splotu wydarzeń staje w centrum ogromnych zmian społeczno-polityczno-gangsterskich i wywraca stolik do góry nogami.

Do samego końca wątek walki głównego bohatera o zdrowie, dobre imię i reputację wśród najemnych bandziorów, gdzie mieszają się rozmaite motywy oraz wątki (a także nieszczęsny Johnny Silverhand), toczy się naprawdę dynamicznie, a przede wszystkim trzyma bardzo wysoki poziom.

Bo fabuła pod płaszczykiem powierzchownych i doraźnych działań głównego bohatera przemyca sporo ciekawych i nieco bardziej złożonych tematów: od trudnej przyjaźni do kogoś, kto na pierwszy rzut oka jest do nas wrogo nastawiony, przez miejsce wszechwiedzących i wszechwładnych korporacji w dzisiejszym (nadchodzącym) świecie, kończąc na zatracanie się człowieczeństwa w kolejnych fizycznych uciechach czy też rozwoju tzw. „sexworkingu” nowej generacji (czyli przeniesienia seksualności do wirtualnego świata).

Kiedy już złożymy cały obraz, którym jest scenariusz Cyberpunka 2077, do - mówiąc kolokwialnie - kupy, okazuje się, że sprawia on dużo dojrzalsze wrażenie, zmuszająca gracza - zwłaszcza pod koniec zabawy - do zadania sobie kilku trudnych pytań. I to sobie bardzo cenię, ponieważ nigdy dość produkcji, gdzie sytuacja dookoła grającego nie jest czarno-biała, a ukazuje rozmaite, często bardzo złożone problemy i dylematy.