Darkest Hour. Spójrzmy na tę grę okiem wypranym z emocji, sympatii i temu podobnych. Co widzimy? Pozbawioną fajerwerków grafikę, dobre udźwiękowienie i dosyć skomplikowaną rozgrywkę. Jak we wszystkich grach pokrewnych Europie Universalis, więc to nic nowego.
Ale wystarczy pograć by się zakochać. Gra faktycznie nie głaszcze początkujących po główce mówiąc "Nic się nie stało", choć na niższych poziomach trudności poradzą sobie nawet laicy. Ale prawdziwa zabawa zaczyna się tam, gdzie trudniej. Trudno opisać satysfakcję jaką daje przełamanie wojny pozycyjnej na zachodzie Europy podczas I wojny światowej. Albo skuteczna obrona polskich granic we wrześniu 1939 roku. Równie trudno opisać gniew jaki czujemy na samych siebie, kiedy nieopatrznie utworzona dziura we froncie zapełnia się dywizjami pancernymi wroga i cała długa ofensywa sypie się jak domek z kart. Ta gra, Szanowni Państwo, budzi prawdziwe emocje. I pewnie za to właśnie ją kocham.
Tyle o emocjach. A technicznie? Mogłoby być gorzej. Gra pozwala nam się wcielić w dowolne państwo z okresu pierwszej bądź drugiej wojny światowej i poprowadzić je torami ustalonymi przez historię lub z tych torów kompletnie wypaść robiąc wszystko zupełnie po swojemu. Towarzyszy nam w tym naprawdę niezła AI, której z rzadka zdarza się zrobić coś naprawdę głupiego (głównie w zakresie dyplomacji). Możemy jej to wybaczyć, bo zazwyczaj reaguje właściwie i jest trudnym przeciwnikiem. Ogólnie jest to duży plus.
Mechanika gry nie jest, jak już wspomniałem, prosta i przyjemna ale absolutnie nie uniemożliwia dobrej zabawy. Trzeba ją po prostu poznać i przyzwyczaić się. A Ci, którzy szukają czegoś prostszego, niechaj szukają dalej. Ta produkcja jest złożona z założeń. Nie można mieć też zastrzeżeń do jej stabilności, a niskie wymagania pozwalają grać na byle starociu.
Warto wspomnieć, że pozyskując DH otrzymujemy również Hearts of Iron 2 zarówno w wersji pierwotnej, jak i nieco podrasowanej (będącą czymś pomiędzy HoI2 i DH jednak zdecydowanie bliżej tego pierwszego).
Tytuł jest doskonałym wyborem dla każdego fana gier strategicznych.
Grafika:
Jest przyjemna, choć pozbawiona jakichś szczególnych efektów. Nie jest tu najważniejsza, ale doskonale spełnia swoją rolę.
Świetny
Dźwięk:
Bardzo dobry. Odgłosy strzałów są drażniące jeśli przysłuchujemy się im zbyt długo, ale za to doskonale pasują różne utwory z dziedziny muzyki klasycznej sączące się głośników.
Genialna
Grywalność:
Grywalność to zdecydowanie największy atut gry. Daje dużo frajdy, a kolejne godziny upływają niepostrzeżenie.
Werdykt - Świetna gra!
Screeny z Darkest Hour: A Hearts of Iron Game (PC)
PodglądBICodeURLIMGCytatSpoiler