Cieszy też fakt, że nie wprowadzono większych zmian w samej rozgrywce. Mechanika walki, rzucania czarów, sterowania poszczególnymi postaciami, a nawet wszelakie animacje - to kalka oryginału. Ma to swoje zalety, ale dla niektórych może mieć też trochę wad. Diablo II nie jest tak dynamiczne, jak chociażby Diablo III czy Path of Exile. Mimo że na ekranie dzieje się sporo i nigdy nie można narzekać na nudę, to gracze przyzwyczajeni do nowszych hack'n'slashów mogą się tu czuć nieco dziwnie - przynajmniej z początku. Animacje są jakby wolniejsze, a nasza postać nie jest wybitnie responsywna, w efekcie czego dość często zdarza nam się wyprowadzić chybione ciosy lub oberwać bełtem, którego chcieliśmy uniknąć. Strzelanie z łuku, rzucanie sztyletami czy oszczepami sprawiają wrażenie, jakby postać wykonywała je w zwolnionym tempie. Ma to jednak swój klimat i urok, który doskonale znają sympatycy gry.

Z bardziej istotnych nowości, można pochwalić większą skrzynkę na przedmioty, odświeżony interfejs, możliwość regulacji przezroczystości auto-mapy (fajna sprawa!) czy automatyczne układanie ekwipunku w plecaku. Sam "tornister" nie doczekał się jednak rozbudowy, więc nadal musimy regularnie biegać do miasta i robić porządek z itemami. Jeśli już przy bieganiu jesteśmy, szkoda że twórcy nie usunęli upierdliwego na starcie rozgrywki paska wytrzymałości postaci - podobnie jak bardzo skąpa ilość miejsca na przedmioty, jest to jeden ze zbędnych dla rozgrywki archaizmów. Żeby nie kończyć tego akapitu negatywnie, wspomnę o jeszcze jednym fajnym ficzerze w postaci automatycznego zbierania złota przez postać - o ile kiedyś nie przeszkadzało mi ręczne zbieractwo, tak dziś, w dobie niesamowitego pędu współczesnego świata i jakby szybciej mijającego czasu przed komputerem, jest to pożyteczne ułatwienie.

Nie wszystko w Diablo II: Resurrected zagrało jednak tak, jakbyśmy sobie tego życzyli. Szczęśliwie problemy tyczą się głównie serwerów, które mimo dobrych kilku dni od debiutu gry nadal bywają kapryśne. Grając po sieci, przytrafiają się regularne straty połączenia, kończące się z reguły śmiercią postaci i stratą części złota. Zdarzały się jednak przypadki, gdy gracze tracili nawet całe mozolnie wbijane poziomy postaci czy część ekwipunku. Dziś jest już lepiej, ale nadal "disconnect" to nic zaskakującego. Podobnie jak i sporadyczne bugi, głównie związane z blokowaniem się postaci czy przeciwników - nie występują one nagminnie, ale potrafią zaskoczyć w najmniej spodziewanym momencie. Wszystko to są jednak niedociągnięcia, które w ciągu kolejnych tygodni powinny zostać wyeliminowane.

Jeśli chodzi o wybór platformy, na której warto ogrywać Diablo II: Resurrected, to bez wahania poleciłbym PC. Choć na padzie jest ono jak najbardziej grywalne, to konsolowa wersja cierpi na brak trybu TCP/IP, przez co jej posiadacze nie mają możliwości postawienia własnych serwerów. To olbrzymia wada, bowiem właśnie ta opcja sprawiła, że tryb Battle.net żył dobrych kilkanaście lat od premiery oryginału. Podejrzewam, że bez tego konsolowe Diablo II szybko straci graczy, tym bardziej, że o ile być może pojawią się tu jakieś regularne Sezony, tak ze względu na leciwą konstrukcję samej gry, raczej nie będą one tak bogate w zawartość, jak w Diablo III oraz nowszych hack'n'slashach konkurencji. Jeszcze gorzej wypada wersja na Nintendo Switch, gdzie dodatkowo ucięto maksymalną ilość osób bawiących się na jednym serwerze o połowę - do 4 graczy. Sytuacja zmienia się, gdy chcecie pograć jedynie w trybie single player, bo przecież on też przynosi dużo frajdy i pozwala zaznać na spokojnie niesamowitego klimatu, jaki wykreował dwie dekady temu Blizzard. Wówczas "kanapowe" wydanie ma sporo sensu, choć niekoniecznie przy premierowej cenie.

Mimo pewnych początkowych niedociągnięć, Diablo II: Resurrected jest dokładnie takim odświeżeniem gry, na jakie ten kultowy tytuł zasłużył. To remake przygotowany przez grupę zapaleńców oryginału, którzy doskonale czują czym było i czym jest Diablo II.

Dostaliśmy fantastyczny hołd dla jednej z najlepszych gier jakie kiedykolwiek pojawiły się na rynku. Czy potrzebna jest lepsza rekomendacja?