Dużą rolę w DS3 odgrywać będzie magia. Osobiście nie miałem przyjemności sprawdzenia buildu na nią nastawionego (grałem Warriorem) ale deweloperzy zrezygnowali z paska zręczności, na rzecz tego z maną. Zakładam, że nie była to przypadkowa decyzja.

Przypadkiem nie są też zmiany w systemie walki. Już po kilku pierwszych minutach czuć, że postaci poruszają się szybciej, bardziej dynamicznie. Nawet kiedy dzierżą w ręce jakiś potężny miecz lub topór, potrafią robić szybkie uniki oraz odskoki, ratujące ich przed ciosami przeciwników. Potyczki dzięki temu są znacznie szybsze, przypominające nieco te z Bloodborne, co, jak dla mnie, jest zdecydowanie zmianą na plus.

Ścierając się z pierwszym bossem mogłem w ogóle nie korzystać z tarczy, a zamiast tego skupić się na unikaniu ataków. Konieczne było wówczas oczywiście wyuczenie się wzorca, wedle jakiego atakuje pokraka. Ten element nie uległ najmniejszym nawet modyfikacjom. Wciąż mamy do czynienia z niebywale trudną produkcją, karzącą za najmniejszy nawet błąd. Aby zwyciężać trzeba grać metodycznie i znać oponenta. Bez tego ani rusz. Udowodnił mi to dziwaczny samuraj, którego spotkałem z boku Firelink Shrine. Boss tutaj prowadzący nie przysporzył mi żadnych problemów, ale ten kurdupel wymagał kilku podejść. Nie chwaląc się, wreszcie go jednak ubiłem, otrzymując całkiem przyjemny zestaw uzbrojenia.

Skoro o uzbrojeniu mowa, muszę jeszcze wspomnieć, że – na wzór Bloodborne – każda broń ma dwa sposoby działania. Jeden, podstawowy, wymaga wciskania normalnego przycisku ataku. Drugi, specjalny, aktywujemy innym klawiszem. Protagonista robi wówczas coś unikatowego dla niesionego oręża. Może wykonać dźgnięcie, mocny naładowany cios, albo „zakląć” miecz, tudzież topór, co powiększy zadawane przez niego obrażenia. Kolejne mile widziane rozwiązanie, sprawiające, że starcia są bardziej emocjonujące i taktyczne. Specjalne umiejętności pochłaniają manę oraz wytrzymałość. Nie można ich nadużywać.

Jeśli chodzi o komponent sieciowy, działać będzie on podobnie, jak to było do tej pory. Można więc nawiedzić innego gracza, albo samemu być świadkiem inwazji, a ponadto poprosić kogoś o pomoc w ubiciu jakiegoś trudnego bossa. Rozgrywek online nie byłem niestety w stanie sprawdzić, ale deweloperzy zapowiadają starcia, w których weźmie udział maksymalnie 6 graczy. Najpewniej chodzi w tym przypadku o PvP, albowiem w PvE nie spodziewam się liczniejszych grup, niż trzyosobowych.

Technologicznie Dark Souls III wygląda sporo lepiej, aniżeli odsłony poprzednie. Silnik graficzny nie jest już jednak pierwszej młodości. Narzędzie to, wykorzystane w ciemnym Bloodborne, sprawdziło się wyśmienicie. Mrok zamaskował niedopracowane tekstury oraz niekoniecznie idealnie przygotowane modele postaci. Dark Souls III posiada jednak nie tylko ciemne strefy, ale także dość jasne – zaskakująco jasne, bym rzekł. Widać wówczas niższej jakości naklejki. Nie wiem niestety czy tak będzie na każdej platformie czy może tylko na konsolach. Graliśmy na PlayStation 4.

Sumując, jestem względnie spokojny. Wiele wskazuje na to, że dostaniemy naprawdę świetny tytuł, mocno nawiązujący do genialnej jedynki, eliminujący największe bolączki DS2. Z finalną oceną się jednak wstrzymam, sparzyłem się bowiem nieco DS2, które im dalej, tym bardziej powtarzalne i nurzące (głównie przez projekt poziomów). Mam nadzieję, że z DS3 tak nie będzie. Wiele wskazuje na to, że dostaniemy solidny finał trylogii.