Gra składa się z szeregu, dość zróżnicowanych, poziomów. Są one całkowicie liniowe, ale ścieżka prowadząca do celu nie jest drogą prostą, a bardzo zawiłą, pełną niebezpieczeństw. Podczas jej przemierzania biegamy po pionowych ścianach, wspinamy się na pozornie niedostępne wysokości, skaczemy po filarach oraz przeróżnych drążkach i uchwytach. Dodatkowo, nasz protegowany dysponuje garścią zróżnicowanych umiejętności specjalnych, dzięki którym może np.: rozkazywać wodzie. Gdy nie jesteśmy w stanie dotrzeć w jakieś ze względu na brak przejścia, a z sufitu leje się życiodajny płyn, możemy go chwilowo zamrozić budując w ten sposób filar. Nasze zdolności przydają się też w innych sytuacjach, tworząc razem bardzo efektowną, wymagającą myślenia i zręczności mechanikę rozgrywki. Choć czasami na to wygląda, zabawa nie jest przesadnie trudna i po pewnym czasie dość płynnie realizujemy wszelkie, nawet najbardziej karkołomne, ewolucje. Dla osób nielubiących wirtualnych zgonów, przywrócono też zdolność cofania czasu. Dzięki niej praktycznie bezstresowo przemierzamy zawiłe korytarze pałacu i nie tylko.

Jak wspomniałem, istotnym aspektem zabawy jest rozwiązywanie drobnych problemów logicznych. Każda porządna gra action adventure winna rzucać w gracza wyzwaniami i kłopotami do usunięcia. Nie są to co prawda jakieś bardzo wyszukane łamigłówki, acz nie zawsze ograniczają się do pociągnięcia za tylko jedną czy dwie dźwignie. Czasami rozwiązanie nie jest od razu oczywiste, a gra nie oferuje żadnych podpowiedzi, co jest niewątpliwie świetnym konceptem, gdyż zabawa, zabawą, ale osobiście oczekuję też odrobiny wyzwania. Nie lubię, kiedy wszystko podane jest jak na dłoni.



Garść drobnych zmian wprowadzono do systemu walk. Starcia są na prawdziwie dużą skalę i bierze w nich udział nawet kilkudziesięciu przeciwników. Każdego bandziora definiuje zestaw algorytmów fizycznych, co czyni walkę bardziej naturalną i efektowną. Kiedy jesteśmy przytłoczeni przez liczbę oszołomów, wystarczy podbiegnąć do któregoś z przodu i zasadzić mu kopniakiem w zadek. Ten, lecąc do tyłu, wywoła efekt domina, ciągnąc ze sobą towarzyszów. W niektórych przypadkach, podobna strategia jest w zasadzie jedyną. W przypadku większych wrogów, tudzież takich, którzy posiadają tarczę, walka bezpośrednia przy pomocy samego miecza nie zapewnia odpowiednich rezultatów. Trzeba ciągle zmieniać strategię i dopasowywać taktykę do rodzaju oponentów.

Jeśli chodzi o machanie szablą, tutaj również sporo zmian. Nie ma mowy o rozbudowanych kombosach, siekaniu z prędkością wiatru, czy przeskakiwaniu od oponenta do oponenta. Nasz książę porusza się dość wolno, ale nie w sensie ślamazarnie. Po prostu wykonuje ruchy podobne do tych, jakie można realizować w prawdziwym świecie. Walcząc, należy o tym pamiętać, w innym przypadku po prostu się przeliczymy i nie pozostanie nic innego, jak cofnąć się do ostatniego punktu kontrolnego. Na szczęście sytuacja takowa nie występuje zbyt często. Podczas walki pozyskujemy bowiem doświadczenie, które następnie wykorzystujemy „kupując” umiejętności specjalne z przeznaczonego do tego celu drzewka. Jedne dają dodatkowe punkty życia, inne oferują bonusowe oczka dla zdolności manipulowania czasem, a jeszcze inne zapewniają dodatkową ochronę przed ciosami oponenta, tudzież większą skuteczność zadawania obrażeń. Są też bajery pokroju lodowych pocisków, pasów ognia, a nawet tornad, powodujących znaczne straty w obozie nieprzyjaciela. Korzystanie z umiejętności specjalnych nie jest darmowe. Zużywają one te same punkty, których używamy do manipulowania czasem. Ograniczenie rozsądne i eliminujące ewentualne nadużycia.