Ogólna struktura misji nie odbiega jakością od tych rozgrywanych przy okazji „dwójki”, a nawet od dzisiejszych cRPG-ów, a wręcz przeciwnie – pozytywnie zaskakuje. Zarówno misje podstawowe (vel główne), jak i poboczne, siłą rzeczy charakteryzują się pewną schematycznością. Niemal zawsze po trafieniu do mniejszej lub większej lokacji, zanim dotrzemy do właściwego celu, czeka na nas jedno lub kilka starć – taka charakterystyka gatunku. Nie jest to też nowożytny Deus Ex, gdzie de facto wraz z rozwojem postaci określamy, czy chcemy iść w rozwiązania siłowe, czy całą historię skończyć gładko tylko dialogami i skradaniem się. Tutaj, jeśli następują pewne opcjonalne wyjścia z sytuacji podbramkowych, kiedy korzystamy z takich umiejętności, jak Lizus czy Twardziel, na ogół oferują nam tylko lepsze nagrody / mniej walki / ominięcie jakiejś grupy. Koniec końców zawsze czeka na nas jakieś starcie zbrojne.

Zamiast tego gra rekompensuje cwaniactwo w inny sposób – licznymi obejściami, skrótami oraz alternatywnymi ścieżkami w samych lokacjach. Podobnie jak wyżej, nie ma tego aż tak dużo. Po prostu często, jeśli na odpowiednim poziomie mamy Percepcję (ale też Otwieranie zamków lub Mechanikę, bowiem wszystko zależy od sytuacji), możemy odkrywać rozmaite ułatwienia: flankować niczego niespodziewających się oponentów dzięki np. otwarciu zamka w jednym z budynków i przebiegnięciu za zabudowaniami, pozbywać się karabinów maszynowych pełniących rolę wieży strażniczych, wyłączając zasilający je generator; lub po prostu odkrywać dodatkowe skarby.

W pozytywnym odbiorze tytułu pomagają również dialogi, a właściwie sposób, w jaki zostały napisane i zaprezentowane. Niejednokrotnie uśmiechniecie się, czytając lub słuchając kwestii postaci niezależnych, które – co więcej – zostały w pełni udźwiękowione! Choć nie każda z sylwetek umożliwia nam wejście w głębszą dyskusję, to każda, gdy wykonamy z nią interakcję, coś nam powie.