Strzelanie bowiem daje naprawdę dużo satysfakcji, a interaktywne obiekty rozstawione w każdej z lokacji pozwalają na nieco więcej zróżnicowanej zabawy. Mówię tu oczywiście o rozmaitych pojazdach czy beczkach, które mogą eksplodować i dodać zabawie nieco pikanterii. Po drodze znajdujemy również wiele zamkniętych pomieszczeń, dodatkowych skrzyń, automatów pozwalających np. na zakup apteczek itd. To właśnie ten pierwiastek nieliniowości, poukrywane nagrody, schowane komponenty pozwalające rozwijać bronie czy wyposażenie, uwalniają w graczach charakter eksploratora oraz powodują, że świat The Ascent wciąga i pozwala się bez znużenia zwiedzać i odkrywać.

W tej beczce miodu znajdzie się, niestety, również łyżka dziegciu. Mimo pieśni pochwalnej, którą właśnie odegrałem na cześć gry Neon Giant, tytułowi nie brakuje też wad. Mógłbym ponarzekać na kiepski balans poziomu trudności. Co ciekawe, do czasu łatki (wydanej notabene bez wcześniejszej zapowiedzi i notatki streszczające jej dokonania) z blisko dwóch tygodni po premierze nie było możliwości jego zmiany! To znaczy poziomu trudności, nie balansu. Po tej operacji sytuacja nieco się poprawiła, ale i tak czasami pod zmasowanym ogniem przeciwnika dość szybko potrafimy obejrzeć ekran "zostałeś zabity".

Zabawę z The Ascent potrafi skutecznie popsuć także system zapisów. Jest on dość losowy, ponieważ w grze nie ma ani checkpointów, ani nie możemy ręcznie przenieść stanu naszej rozgrywki. Stwarza to pole do popisu dla wszelkiego rodzaju nadużyć, włączając w to np. odradzanie się po śmierci w odległych miejscach. Choć przez większą część zabawy raczej nie powinniśmy dostrzegać tych mankamentów, to czasami faktycznie gra potrafi nas wyrzucić spory kawałek od miejsca zgonu, co może irytować.

Fatalne wrażenie sprawia też polska wersja językowa. A właściwie to pół polska, a pół angielska, bowiem część napisów w grze jest nieprzetłumaczona. W efekcie czego dostajemy swoistego potworka, gdzie jeden dialog wyświetla się w rodzimej wersji, a interfejs odpowiadający za wybór kolejnej opcji już po angielsku. Taka niechlujna polonizacja (prawdopodobnie nie z winy tłumaczy, a samego studia odpowiadającego za The Ascent) jest chyba jeszcze gorsza niż całkowity brak tłumaczenia i skutecznie potrafi wywołać dyskomfort.

Koniec końców jednak The Ascent okazało się czarnym koniem tego okresu ogórkowego, zyskując sobie całkiem sporo fanów. Gra studia Neon Giant jest sprzedażowym sukcesem mimo tego że od pierwszego dnia na rynku dostępna jest także w abonamencie Xbox Game Pass. Produkcja oferuje świat maksymalnie napakowany detalami - projektanci przyłożyli się do nawet najdrobniejszych szczegółów - który aż kipi od ciężkiego, brudnego, Blade Runnerowego klimatu. Gameplay skutecznie miesza kilka mechanik zapożyczonych z innych gatunków, na czele z funkcjonalnościami z cRPG-ów, gdzie nasz bohater awansuje na kolejne poziomy, a w efekcie czego wykupujemy dla niego nowe umiejętności. Ani przez chwilę nie czułem, że czegoś może być tu za dużo lub, że twórcy przeholowali z jakimś elementem. Owszem, są tu mankamenty, ale niezwiązane z rozgrywką czy odczuwaniem przyjemności z samej zabawy.