Zwiastunem możliwości drugiej generacji silnika Glacier, samej rozgrywki oraz świetnej, różnorodnej muzyki (tym razem już bez Jespera Kyda, legendy serii) była mini-gra Sniper Challenge,, dorzucana do pre-orderów. Z perspektywy czasu można powiedzieć, że była najbardziej zbliżona do starych Hitmanów – istniał tylko zabójca i jego zlecenie, żadnego moralnego balastu, za to sporo okazji do udowodnienia swojej klasy – bo nawet za pomocą snajperki strzelając oddalonego budynku dało się ukrywać ciała! Gdyby pełna gra podążyła tą drogą i nie zrywała z tradycjami poprzedników za sprawą zmniejszenia lokacji, mielibyśmy hit nad hity. Na osłodę pozostają smaczki w postaci m.in. nawiązań do innych produkcji IO Interactive – jeśli ktoś nie lubił np. Kane’a, zyska okazję do obicia mu twarzy.



Piąty Hitman to także rewolucja w polonizacji gier tej marki – Cenega porwała się z motyką na słońce, chcąc dostarczyć fanom znajomo brzmiące głosy (na szczęście nie ma przymusu ich słuchania). I tak Agentem 47 został Paweł Małaszyński, który jak twierdził w wywiadach, jest fanem serii, a w jedynkę grał 20 lat temu. Abstrahując od tego drobnego, aczkolwiek świadczącego na jego niekorzyść przejęzyczenia muszę stwierdzić, że wypadł całkiem nieźle – jak na dubbingową biedę, jakiej doświadczyłem w wielu shooterach tutaj aż imponuje zaangażowaniem i wczuciem się w postać. Inni aktorzy wypadli niezgorzej (a zdarzają się nawet tacy, którzy dorównali oryginalnym – jak Miłogost Reczek w roli głównego czarnego charakteru), lecz największym problemem polonizacji jest niedopasowanie wiekowe odtwórców do postaci – słychać, że Małaszyński ma za młode struny głosowe na takiego zakapiora, jego barwie głosu brak także głębi charakterystycznej dla Davida Batesona, głosu „prawdziwego” Hitmana. Taka sytuacja pojawiła się kilkukrotnie i źle świadczy o osobach dobierających obsadę; co więcej poskąpili na liczebność załogi i przynajmniej dwie istotne persony dzielą jeden głos, co jest sporym uchybieniem.