Offline
guy_fawkes //grupa Stara Gwardia » [ Hamster\'s Creed (exp. 8909 / 10800) lvl 13 ]1 kudosPojęcie "ubigame" na stałe weszło już do słownika graczy - słysząc je, dokładnie wiemy, co czego się spodziewać, czyli rozległej mapy, punktów widokowych (choć nie zawsze) i pierdyliarda aktywności pobocznych. Jeszcze żadna odsłona AC do tej pory nie zjadła mi tak monstraulnej ilości czasu - od tych 74h niewiele już brakuje do Wiedźmina 3... To aż o 14h więcej, niż zajęło mi Syndicate i, szczerze mówiąc, w nim bawiłem się lepiej z wielu przyczyn.
Pierwsza to rozlazła mapa z niekończącą się liczbą aktywności i kolejnymi rejonami do odkrycia. Co prawda pod tym względem najbardziej męczące było dla mnie Black Flag ze światem nadźganym mikrowysepkami, ale tutaj samych POI jest chyba tyle, co broni w Borderlands. Muszę przyznać, że Ptolemejski Egipt wygląda zjawiskowo nawet na podstawowym Xboksie One, choć ja zawsze byłem gorącym zwolennikiem odsłon rozgrywających się w jednym, wielkim mieście. Paradoksalnie, widocznych spadków poniżej 30 FPS doświadczyłem tylko w zamkniętej przestrzeni grobowca na samym początku gry, za to na otwartej mapie problemów już nie było, a o jej ogromie najlepiej świadczy fakt, że punktów synchronizacji jest aż 58. I wcale nie oznacza to, że po ich odblokowaniu wszędzie jest przysłowiowy rzut kamieniem. Twórcy postawili w tej odsłonie na wymuszenie eksploracji poprzez usunięcie minimapy - mamy tylko kompas i markery celów z odległościami, zaś po dotarciu na miejsce trzeba je odnaleźć z pomocą Senu - orlicy, z którą protagonista współdzieli Orlik Wzrok, można więc powiedzieć, że zwierzę pełni rolę rozpoznawczego drona.
Względem poprzednich odsłon jest to oczywiste uwstecznienie, które poniekąd wynika z umiejscowienia gry w historii całego konfliktu - jak widać po tytule, w jego początkach. W rzeczywistości jednak to kolejny czynnik wydłużający grę i wprowadzający nowy schemat - wieże schodzą na dalszy plan, bo teraz po dotarciu na miejsce misji trzeba je jeszcze "przeskanować" Senu, która zaznaczy przeciwników wraz z ich poziomami oraz zasoby czy skarby. Sam Bayek posiada jedynie namiastkę Orlego Wzroku. Poza mapą do odkrycia z pobocznymi aktywnościami Egipt roi się od misji dodatkowych, jednak wydaje mi się, że twórcy nie udźwignęli pod względem spójności tak olbrzymiego świata - widać to choćby po możliwości zwiedzenia pewnych związanych z Pierwszą Cywilizacją miejsc, co mi się zdarzyło jeszcze zanim Bayek spotkał je w toku głównego wątku i nastąpiło właściwe, przewidziane scenariuszem, zdziwienie.
Ubisoft, co już podkreślał Materdea w swojej recenzji, zapatrzył się mocno w Wiedźmina 3, więc pojawiła się dużo większa RPG-owość, niż do tej pory, jak poziomy postaci naszej i przeciwników (lecz także "szarość" niektórych postaci). Oczywiście w parze z tym idą durnoty typu hieny zarówno na 2., jak i 38. poziomie, ale w ogólnym rozrachunku nadaje to głębi rozgrywce i pogoni za lepszym sprzętem. Ten sypie się z przeciwników jak z piniaty, oczywiście od podstawowych majchrów po legendarne pałasze parzenia kawy. Podobał mi się za to pomysł z możliwością podbicia poziomu broni u kowala do swojego - to rodzynek na tle wielu gier, w których niegdyś fajne żelastwo trzeba już było czymś zastąpić. To także miejsce na mikrotranzakcje, bo jakżeby Ubi mogło sobie ich odmówić - chcesz surowce od zaraz, to płać, chcesz szybszy rozwój, to płać...
Nie do końca trafia do mnie przerobienie AC na coś w stronę RPG, niemniej walka wypada całkiem przyjemnie, a jest tym bardziej zręcznościowa, że teraz łuki nie mają już żadnego autocelowania. Niestety, czuję się także zawiedziony samymi zabójstwami (w opozycji stoją znakomite scenki rozmów z ofiarami), które im bliżej końca gry, tym są nudniejsze, pozbawione planowania i skierowane na czystą jatkę. Oczywiście scenarzyści powiedzieliby "ej, to przecież początki Bractwa, dopiero ustalali swoje zasady!", niemniej sam finał sprawia wrażenie, jakby wszyscy designerzy z wizją poszli na L4, a została kadra C albo D... Szkoda w tym wszystkim Bayeka, bo łatwo się z nim zżyć - poznajemy go w momencie, gdy już ma na koncie zabójstwa z listy i szybko się z nim zżywamy, rozumiejąc jego motywację i coraz mocniej denerwując się na jego żonę. To jeden z lepszych protagonistów w serii, bardziej ludzkich, nie bucowatych jak Connor czy niekiedy Arno.
Origins to niezłe trzęsienie ziemi w serii, którą darzę wielką sympatią, której kolejne odsłony staram się kończyć na 100% i która już zapomniała, o czym tak naprawdę jest. Metawątek współczesny to absolutna padaka, nic nie wnosząca do historii i całe szczęście, że nie trzeba za często wychodzić z Animusa - a do pewnego momentu miałem wrażenie, że w ogóle go nie ma. Ech, gdzie te czasy z Desmondem, w których komunikaty od Pierwszej Cywilizacji nie brzmiały jak przemowy Cycerona na grzybkach...
Pierwsza to rozlazła mapa z niekończącą się liczbą aktywności i kolejnymi rejonami do odkrycia. Co prawda pod tym względem najbardziej męczące było dla mnie Black Flag ze światem nadźganym mikrowysepkami, ale tutaj samych POI jest chyba tyle, co broni w Borderlands. Muszę przyznać, że Ptolemejski Egipt wygląda zjawiskowo nawet na podstawowym Xboksie One, choć ja zawsze byłem gorącym zwolennikiem odsłon rozgrywających się w jednym, wielkim mieście. Paradoksalnie, widocznych spadków poniżej 30 FPS doświadczyłem tylko w zamkniętej przestrzeni grobowca na samym początku gry, za to na otwartej mapie problemów już nie było, a o jej ogromie najlepiej świadczy fakt, że punktów synchronizacji jest aż 58. I wcale nie oznacza to, że po ich odblokowaniu wszędzie jest przysłowiowy rzut kamieniem. Twórcy postawili w tej odsłonie na wymuszenie eksploracji poprzez usunięcie minimapy - mamy tylko kompas i markery celów z odległościami, zaś po dotarciu na miejsce trzeba je odnaleźć z pomocą Senu - orlicy, z którą protagonista współdzieli Orlik Wzrok, można więc powiedzieć, że zwierzę pełni rolę rozpoznawczego drona.
Względem poprzednich odsłon jest to oczywiste uwstecznienie, które poniekąd wynika z umiejscowienia gry w historii całego konfliktu - jak widać po tytule, w jego początkach. W rzeczywistości jednak to kolejny czynnik wydłużający grę i wprowadzający nowy schemat - wieże schodzą na dalszy plan, bo teraz po dotarciu na miejsce misji trzeba je jeszcze "przeskanować" Senu, która zaznaczy przeciwników wraz z ich poziomami oraz zasoby czy skarby. Sam Bayek posiada jedynie namiastkę Orlego Wzroku. Poza mapą do odkrycia z pobocznymi aktywnościami Egipt roi się od misji dodatkowych, jednak wydaje mi się, że twórcy nie udźwignęli pod względem spójności tak olbrzymiego świata - widać to choćby po możliwości zwiedzenia pewnych związanych z Pierwszą Cywilizacją miejsc, co mi się zdarzyło jeszcze zanim Bayek spotkał je w toku głównego wątku i nastąpiło właściwe, przewidziane scenariuszem, zdziwienie.
Ubisoft, co już podkreślał Materdea w swojej recenzji, zapatrzył się mocno w Wiedźmina 3, więc pojawiła się dużo większa RPG-owość, niż do tej pory, jak poziomy postaci naszej i przeciwników (lecz także "szarość" niektórych postaci). Oczywiście w parze z tym idą durnoty typu hieny zarówno na 2., jak i 38. poziomie, ale w ogólnym rozrachunku nadaje to głębi rozgrywce i pogoni za lepszym sprzętem. Ten sypie się z przeciwników jak z piniaty, oczywiście od podstawowych majchrów po legendarne pałasze parzenia kawy. Podobał mi się za to pomysł z możliwością podbicia poziomu broni u kowala do swojego - to rodzynek na tle wielu gier, w których niegdyś fajne żelastwo trzeba już było czymś zastąpić. To także miejsce na mikrotranzakcje, bo jakżeby Ubi mogło sobie ich odmówić - chcesz surowce od zaraz, to płać, chcesz szybszy rozwój, to płać...
Nie do końca trafia do mnie przerobienie AC na coś w stronę RPG, niemniej walka wypada całkiem przyjemnie, a jest tym bardziej zręcznościowa, że teraz łuki nie mają już żadnego autocelowania. Niestety, czuję się także zawiedziony samymi zabójstwami (w opozycji stoją znakomite scenki rozmów z ofiarami), które im bliżej końca gry, tym są nudniejsze, pozbawione planowania i skierowane na czystą jatkę. Oczywiście scenarzyści powiedzieliby "ej, to przecież początki Bractwa, dopiero ustalali swoje zasady!", niemniej sam finał sprawia wrażenie, jakby wszyscy designerzy z wizją poszli na L4, a została kadra C albo D... Szkoda w tym wszystkim Bayeka, bo łatwo się z nim zżyć - poznajemy go w momencie, gdy już ma na koncie zabójstwa z listy i szybko się z nim zżywamy, rozumiejąc jego motywację i coraz mocniej denerwując się na jego żonę. To jeden z lepszych protagonistów w serii, bardziej ludzkich, nie bucowatych jak Connor czy niekiedy Arno.
Origins to niezłe trzęsienie ziemi w serii, którą darzę wielką sympatią, której kolejne odsłony staram się kończyć na 100% i która już zapomniała, o czym tak naprawdę jest. Metawątek współczesny to absolutna padaka, nic nie wnosząca do historii i całe szczęście, że nie trzeba za często wychodzić z Animusa - a do pewnego momentu miałem wrażenie, że w ogóle go nie ma. Ech, gdzie te czasy z Desmondem, w których komunikaty od Pierwszej Cywilizacji nie brzmiały jak przemowy Cycerona na grzybkach...