Wiedźmin 3: Dziki Gon (PC)

A pamięta ktoś Kane & Lynch: Dead Men? Według mnie podpina się pod temat. Historia, chociaż niezbyt odkrywcza i nie obfitująca w zwroty akcji, jest ciekawa i zawiera sporo mocnych scen. Jednak gwoździem programu jest dwójka niepowtarzalnych głównych bohaterów. Sam gameplay był średni, ale to właśnie oni sprawili że dzisiaj ta gra nie została jeszcze całkowicie zapomniana. Pasuje do tej produkcji sformułowanie użyte w artykule, ,,surowa". Wszystko zdawało się w niej dziwnie prawdziwe.
Dwójka, chociaż poszła w stronę większej brutalności i wulgarności, nie była tak wyrazista jak jedynka.

Relatywnie tak. Temat jest szeroki i tak mało się o nim mówi, że można byłoby spokojnie, przy większym rozwinięciu własnych przemyśleń spłodzić drugie tyle Ale oczywiście nie znaczy to, że się czepiam, wręcz przeciwnie, tekst jest jak najbardziej ok i dobrze, że ktoś postanowił szarpnąć się na taki felieton.

A ja sądzę, że problem jest w czym innym - w tym, gdzie MY ludzie dorośli... - o matko... ja jestem już w tym wieku, że staję się z powrotem dzieckiem!! ;) ;) - szukamy materiału do głębokich przemyśleń o wartości życia, relacji międzyludzkich itp.

Nie w grach Panowie, nie w grach... od tego były, są i będą (pomimo wszystko) książki...

Wychowałam się w PRL-u, kiedy książki były tanie, księgarni w Warszawie było na pęczki, a nasze wydawnictwa wydawały najlepszą światową literaturę w przekroju poprzez wieki aż do najbardziej współczesnej. To książki były uzupełnieniem domowego wychowania, uczyły empatii, zrozumienia drugiego człowieka i tego, że nie musimy się zgadzać, ale powinniśmy właśnie rozumieć... A także to książki pokazywały trudne wybory i ich konsekwencje, najlepiej jak można.
Gry - moim osobistym zdaniem, możecie mieć inne - nie są od tego. Ponieważ i tak nigdy nie dogonią, nie mówiąc o zastąpieniu, dobrej literatury.

Bardzo się cieszę, że zetknęłam się z grami dopiero jako bardzo już dorosła osoba - bo gry wciągają i ciągną... żeby kupować kolejne...
Dzięki temu, że nie było gier, czytałam średnio 1 książkę na dwa dni i był to z pewnością czas spędzony lepiej, niż przy grach. ;) Szczególnie, że nie było literatury klasy B, nie mówiąc o gorszej.
Uwielbiam gry - przeczytałam już w życiu tyle, że mogę sobie pozwolić na tę rozrywkę - i nie oczekuję od gier nic więcej. Mają być fajne, zabawne, kolorowe, śliczne, itd. - mają być rozrywką.
Oczywiście rozumiem podejście Autora jak i Komentatorów - rozumiem nawet to, że Wy nie zrozumiecie mojego podejścia. Bo w całkiem innym świecie przyszło Wam żyć... ;)

Amdep, trochę zabrzmiało jakbyś miała tu obecnych za ludzi którzy w życiu nie mieli w rękach książki. Zgadza się, trochę nie rozumiem Twojego podejścia i tu nawet nie chodzi o inny czas i świat w którym przyszło mi żyć. Filmy, tak jak literatura, już od dawna poruszają dorosłe i skłaniające do przemyśleń tematy, więc dlaczego gry według Ciebie ,,mają być fajne, zabawne, kolorowe, śliczne, itd."? Dlaczego mają być dziecinadą, a poważne tematy zostawić zostawiać pozostałym gałęziom rozrywki?

A tak przy okazji... Big, niezły clickbait. :>

Brakuje doroslych, powaznych gier, po skonczeniu ktorych jeszcze dlugo wlepiasz galy w napisy koncowe i myslisz "ja pierdykam ale jazda" ;) spec ops the line byl wlasnie takim tytulem, ktory mnie zmiazdzyl psychicznie i po zobaczeniu wszystkich trzech zakonczen pomyslalem sobie dlaczego nie ma wiecej takich gier? dlaczego!!

Fajnie napisane. Tyle lat grania za mną, że chyba będę musiał poszerzyć horyzonty.