Still Life to nowa gra firmy Microids. Firma powinna być wam znana z takich tytułów jak Syberia czy też Post Mortem. Dla nie znających tytułów tłumacze – są to specyficzne i jedne z lepszych gier przygodowych. Post Mortem czarowało nas niebywałym klimatem i zagadkami, gdyż była to gra kryminalna o wyjątkowej fabule. Syberia natomiast pokazała co to znaczy grafika komputerowa. Still Life natomiast jest hybrydą tych dwóch tytułów. Grafika Syberii i klimaty Post Mortem. Szykują się kolejne godziny, podczas których nasze komórki mózgowe będą nas błagać o chwile przerwy.



Victoria McPherson to agentka FBI o dość obiecującej karierze. Wiadomo... praca pracą i trzeba coś robić. Victoria otrzymała od swojego szefa zadanie, które aż przysparza o dreszcze. Chodzi o niewyjaśnioną serie zabójstw. Dziwne, tajemnicze, nie do opisania morderstwa, których nie idzie rozgryźć. Ginie następna osoba a Victoria jedyne co znajduje, to więcej upomnień od szefa. Na szczęście w święta może spędzić chwile w spokoju. Razem ze swoim ojcem przesiedzieli trochę czasu rozmawiając o rodzinie McPherson’ów. Victoria z ciekawością zagląda do jednego z notatników jej dziadka... Gus’a McPerson’a, który niegdyś pracował jako prywatny detektyw w latach 20 XX wieku, w Pradze. Czyta notatnik dziadka bardzo uważnie i gorączkowo, lecz nie dla tego, że była to niesamowita opowieść, ale dlatego, gdyż rozwiązywana przez Gus’a sprawa była tak podobna, że niemalże identyczna. Otóż Gus ścigał wtedy gościa, który...

Może ja przejdę do innego tematu. Co do tego jak dalej się potoczyły losy panny McPerson przekonamy się, gdy będziemy mogli wrzucić okrągły krążek do naszego pudełka zwanego odtwarzaczem. Jak już wcześniej wspomniałem gra będzie wykorzystywać engine graficzny znany z Syberii (oczywiście troszkę tam i tu dokręcony). Znów będziemy oglądać piękne dwuwymiarowe tła (po części rysowane), które już w Syberii zachwycały nasze patrzałki. Na cudownych plenerach zaobserwujemy mistrzowsko wykonane, trójwymiarowe modele postaci. Klimat Post Mortem... no cóż… Ci co grali to wiedzą a ci co nie... trudno.



W Still Life będziemy rozwiązywać dwie sprawy. Tak dwie! Umiem liczyć! Będziemy łapać zabójcę grasującego po współczesnym Chicago, i tego co buszuje po Pradze. Normalnie to będziemy chodzić Victorią, ale gdy czyta ona dziennik swojego dziadka to tak się wczuwa, że niemalże widzi jak jej dziadek chodzi po ciemnych ulicach międzywojennego miasta. Tak więc czeka nas klikania razy dwa (Still Life jak i poprzedniczki, siedzi na systemie Piont & Click).

Pewnym zmianom ulegnie rozmowa z postaciami. Będziemy mogli rozmawiać z napotkanymi osobami w dwóch trybach. W pierwszym dostaniemy czystą, ścisła, na temat odpowiedź, a w drugim normalną wypowiedź jak to zawsze bywa, że co dziesiąte słowo jest ważne a co dwudzieste jest tym co pasuje do czterdziestego ósmego (czyli tak jak w zwykłych przygodówkach). Można to uznać za pewnego rodzaju ułatwienie. Jak gracz nie jest zbyt dobry w dedukcji i w wyłapywaniu ważnych informacji z dialogu to przełącza na ten pierwszy tryb i już wie co i jak. Natomiast ci bardziej zaawansowani pogrążą się w lekturze wszystkich dialogów i zasmakują pełnego klimatu gry, gdyż jest różnica, gdy się czyta np. „O 6:00 rano wyszedłem z domu” a „Środa? No nie wiem... Muszę sobie przypomnieć... Jessica zawsze narzekała na moją sklerozę. Każe mi łykać tabletki... a wrócić do tematu dobrze... hm... z rana wyszedłem... to było coś koło 6:00” – jest różnica co nie?