Tell My Why wydaje się nieco odbiegać od tego, co znamy np. z dwóch odsłon Life is Strange. Gra sama w sobie jest dużo bardziej narracyjna, jakby umyślnie pozbawiona większej ilości interaktywnych elementów. Dużo przyjdzie nam słuchać rozmów, wybierać opcje dialogowe, a mniej korzystać z „magicznych” mocy czy wpływać nimi na rzeczywistość.

Choć Alyson i Tyler mogą, dzięki specjalnej, mitycznej więzi, która wyjątkowo mocno splata bliźniacze rodzeństwo, rozmawiać ze sobą jakby w myślach, a także przywoływać wspomnienia (a te nie zawsze pokrywają się z rzeczywistością, wszak protagoniści byli wówczas ledwie podrostkami w wieku szkolnym) to o czymś w stylu cofania czasu (lub innych nadnaturalnych, wpływających na rzeczywistość, umiejętności) tutaj nie ma mowy. Bohaterowie z tej gry są najbardziej ludzcy ze wszystkich poprzednich gier tego studia.

Zintensyfikowano za to zagadki środowiskowe, które w tytule są chyba najbardziej złożonymi z dotychczasowych produkcji Dontnod. I do tego całkiem skomplikowanymi. W trakcie rozwiązywania łamigłówek niejednokrotnie musimy pozwiedzać sporo opcjonalnych elementów, pogrzebać wśród dostępnych w lokacji przedmiotów – takich jak np. dokumenty – a także sami połączyć kropki.

W grze dostępne są również pewne dodatkowe aktywności, których wcale nie musimy realizować, by pchać fabułę do przodu – te rzucają dużo więcej światła na pewne wydarzenia, więc próba kompleksowego zrozumienia historii Ronanów wiąże się z koniecznością ich realizacji.

No i właśnie tutaj można zacząć szukać minusów gry. Istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że konsekwencje dokonanych wyborów w ogóle nie zostaną przez nas zauważone. Decyzje podejmowane na przestrzeni gry, odniosłem takie wrażenie, służą przede wszystkim jakimś doraźnym celom – krótkim, niewiele wnoszącym scenom. W ogólnym rozrachunku zaś są niemalże niedostrzegalne. Owszem, nastawienie osób trzecich do naszych postaci decyduje o tym, jaki epilog zobaczymy, niemniej jednak kiepskiego wrażenia to nie zatarło.