Za to dużą zaletą Tell Me Why jest fakt, że historia osadzona została w bardzo niepopularnym miejscu, w prowincjonalnym Delos Crossing. I to gdzie – na Alasce. Ten eksterytorialny stan USA, a właściwie to miasteczko, z którego Ronanowie pochodzą, nadaje specyficznego tonu całej opowieści. Nie tylko dzięki fantastycznym widoczkom i zimowej, niebywale urokliwej scenerii. Również przez fakt, że społeczność jest tam bardzo zamknięta i wszyscy sąsiedzi znają się nawzajem. Zresztą stosunek znajomych i nieznajomych osób z otoczenia Tylera do jego przemiany jest jednym z bardziej interesujących problemów zaserwowanych przez scenarzystów.

Poza artystycznym aspektem oprawy wizualnej, porównując Tell Me Why do innych dzieł Francuzów znacznie poprawiła się warstwa technologiczna. Bardzo dobrze wyglądają wszystkie z prezentowanych postaci – choć mimika mogłaby być ciut lepsza, to animacje oraz ich płynność zdecydowanie oddala ten tytuł od kategorii „mniejszych przygodówek z dziwną, ale artystyczną, grafiką”.

No i ścieżka dźwiękowa – emocjonalna, jak sama fabuła. Autorzy nigdy nie mieli problemu z dobieraniem utworów akompaniujących często bardzo wzruszającym momentom w ich grach – i tym razem również nie zawiedli. Podsumowując zaś, bez zbędnego lania wody, muszę powiedzieć, że Tell Me Why jest chyba najdojrzalszą grą w dorobku Dontnod Entertainment, jednak czy najlepszą? To nadal eksploracyjna przygodówka znana doskonale z chociażby poprzednich gier tego studia czy produkcji Telltale Games.

Niemniej jednak gorąco polecam zagranie w ten tytuł każdemu – dosłownie – by po prostu usłyszeć tę historię, która powinna być usłyszana. Nie wiadomo wszak, czy wśród naszych kolegów / rodziny nie ma kogoś, kogo należy wesprzeć dobrym słowem lub kto musi mierzyć się z różnego rodzaju szykanami z powodu życiowych wyborów (nie tylko przez sprawy własnej seksualności).