Niektóre ampy mają oczywiście ograniczenia i nie da się z nich korzystać w dowolnym momencie. W miarę wykonywania powietrznych ewolucji nabijamy specjalny, podzielony na cztery segmenty, wskaźnik. Na poziomie zerowym nie wpływa on na żadne z naszych zdolności, na kolejnych, włączają się różne ampy, by finalnie odpalony został nawet amp zwany epickim. Możliwości konfiguracyjne naszego protagonisty są, jak widać, dość znaczne. Wszystko jest kwestią pomysłowości szarpiącego oraz oczywiście preferencji. Nie kojarzę gry, w której można robić takie „cuda”, jak w Sunset Overdrive.



Mimo tego że produkcja jest bardzo wciągająca i oferuje wyjątkowo dużo zawartości, są w niej pewne minusy. Największy z nich to najprawdopodobniej konstrukcja misji. Nie ma tutaj bardziej rozbudowanych zleceń, wyborów moralnych, ani skomplikowanych dialogów (choć są one zabawne). Zadania najczęściej polegają na tym samym. Trzeba dotrzeć w określone miejsce, kogoś zabić, albo coś podwędzić, a później wrócić po nagrodę. Ze względu na rozbudowane możliwości siania pożogi, nigdy nie wdaje się nuda, ale w pewnym momencie zaczynamy czuć schematyczność zleceń. Przestałem nawet w późniejszym czasie zwracać uwagę na liczne aktywności dodatkowe, pokroju np. wyzwań (wyścigi po mapie, ubijanie pokrak na czas itd.), a skupiłem się na głównych questach, tych, które napędzały do przodu pokręconą kampanię. Do misji pobocznych pewnie kiedyś wrócę, ale po spędzeniu w grze wielu godzin, schemat rozgrywki lekko się wypala. Drugi problem, jaki udało mi się dostrzec, to zbyt duża ilość informacji na samym początku zabawy. Na ekranie dzieje się bardzo dużo i niełatwo ogarnąć sytuację. Myślę, że twórcy mogli opracować jakiś bardziej rozbudowany samouczek, który w odrobinę dłuższym czasie wdrażałby gracza we wszystko. Ostatni z dostrzeżonych problemów dotyczy sterowania. Sama kamera porusza się wyśmienicie, ale zauważyłem, że podczas korzystania z kołowego menu wyboru broni, gałka analogowa niechętnie wskazywała spluwy znajdujące się na samej górze oraz na samym dole zestawienia. Czasem, w ferworze walki, musiałem dłużej celować, aby wreszcie wybrać to, co chciałem, a moja frustracja rosła. Na tym jednak niedociągnięcia się kończą. Insomniac Games dopracowało solidnie swój projekt, co w dzisiejszych realiach, kiedy łatki mamy podawane hurtem, nie jest to wcale standardem.

Powyżej standardów znajduje się także oprawa audio-wizualna, z naciskiem na humorystyczny aspekt tejże. Grafika to ładne modele postaci, spore pole widzenia, mnóstwo zróżnicowanych budynków, dziesiątki dziwolągów na ekranie oraz feeria barw, wypełniająca po brzegi matrycę telewizora. Deweloper ponownie pokazał klasę i zadbał też o optymalizację. Całość śmiga płynnie, niezależnie od tego, co się dzieje na ekranie, co w przypadku tytułów multiplatformowych nie jest niestety pewnikiem. Tutaj mamy do czynienia z projektem ekskluzywnym dla Xboksa One, a zatem jest wzorowo.



Tym samym słowem mógłbym scharakteryzować oprawę dźwiękową. Muzyka to w znacznej mierze młodzieżowy rock i pełne energii kawałki, sprawiające, że człowiek aż wyrywa się do eksplorowania Sunset City. Dialogi, standardowo dla twórców, przepełnione są humorem i praktycznie co drugi, głupkowaty komentarz protagonisty sprawiał, że miałem na twarzy uśmiech. Szczególnie fajnie wypadają jego sarkastyczne wytyki wobec innych postaci, jak również względem samego siebie. Koleś jest bohaterem gry i otwarcie to przyznaje, marudząc na swój parszywy los oraz na to, co kombinuje grający.

Niestety, jeśli chodzi o fizykę, jest biednie. Spodziewałem się, że trochę więcej elementów otoczenia będzie się dało zniszczyć, ale nic z tego. Mamy, standardowo, jakieś tam beczki, skrzynki i w sumie tyle. Szkoda, że nie da się czasem zdemolować jakiegoś budynku, ale znowu, z drugiej strony, destrukcja otoczenia wpływałaby mocno na mobilność głównego bohatera, zależną najbardziej od kabli, poręczy i innych składników wystroju miasta. Tak więc brak rozwałki można jakoś wytłumaczyć i zrozumieć.

Podsumowując, Sunset Overdrive to mocno pokręcona gra akcji, w której twórcy zawarli swoje wieloletnie doświadczenie w tworzeniu wirtualnych światów. Jest w niej wszystko, czego można by oczekiwać: mnóstwo strzelania, pokręcone bronie, dziwaczni przeciwnicy oraz miasto, które tylko czeka, aby odkryć jego wszystkie sekrety. Całość okraszono mocno dziwaczną fabułą, bez problemu potrafiącą poprawić humor nawet największemu gburowi. Osobiście bawiłem się wyśmienicie i chociaż mam wrażenie, że jest tutaj miejsce na poprawki, choćby w przypadku struktury misji, Xbox One ma pierwszą ekskluzywną strzelankę, dla które warto kupić konsolę. Polecam, bez zająknięcia!