Cała idea kręci się wokół kart gromadzonych przez naszą bohaterkę. Dzielą się one na kilka rodzajów: obrażeń, broni, obrony, oszustw oraz porady. Możemy je kupować za lokalną walutę lub otrzymywać w zamian za pokonywanych przeciwników. Oczywiście głównie musimy je nabywać drogą kupna, ponieważ na każdą z dzielnic narzucony jest limit przedmiotów, które możemy otrzymać. W każdym razie za ich pomocą kompletujemy własną talię - tutaj do gry wchodzi wspomniana wyżej kostka Dicey. Musimy ją “napełnić” specjalnymi kryształami, strzelając z posiadanej domyślnie procy w pewne fragmenty ciała oponentów. Odpowiednia suma ładuje kartę, a ta następnie jest wyciągana z talii i nakładana nam “na rękę”. Kiedy tylko pojawi się na naszym ekranie, wtedy możemy wyrzucić Dicey, a suma oczek ilość cyfrę punktów akcji - czas staje w miejscu i możemy się zastanowić.

O ile sam pomysł na walkę nie zmienia się na przestrzeni gry, o tyle okoliczności - bo trudno nazwać to różnymi trybami - owszem. Na przestrzeni około 15-20 godzinnej (górna granica jest dla tych, którzy mają zamiar “lizać ściany”) kampanii dostajemy m.in. wariant z grą planszową, gdzie suma wyrzucanych przez nas oczek determinuje również to, ile ruchów wykona pion. Później dochodzi także zmodyfikowana jej wersja - zabawa jest bardziej rozbudowana i podzielona na fazy.

Nie mogło tu też zabraknąć bossów - jest baśni, muszą być potężni przeciwnicy, a jakże! Walki z nimi to pomieszanie oklepanych patentów, gdzie np. jegomość wysyła na nas kilka oddziałów pospolitych pachołków, a później sam staje się wrażliwy na ciosy. Są jednak też perełki, takie jak walka z Royamem, w której między niszczeniem kolejnych jego popleczników prowadzimy z nim walkę na rymy. W ogólnym rozrachunku jednak odniosłem wrażenie, że potyczek jest czasami zbyt dużo. Zwłaszcza pod koniec gry stają się strasznie męczące, ponieważ niedużo się w nich zmienia. Fajny pomysł na samym początku w późniejszych fazach staje się monotonny.

Na ogromne uznanie zasługuje ścieżka dźwiękowa, która idealnie oddaje nastrój oraz klimat gry. Skomponowana w typowo baśniowym stylu, czyli z wykorzystaniem orkiestry symfonicznej, pełna pompatycznych elementów, bogata i rozbuchana. Z tą małą ciekawostką, że nie skorzystano z usług prawdziwych muzyków,, a za skomponowaniem stoi komputer - autorem ścieżki jest Blake Robinson, który wykorzystał do tego syntetycznych grajków.

Koniec końców jednak Zoink Games dowiozło niezwykłą produkcję! Ich ostatnia gra, Fe z 2018 roku, była co prawda ciekawą inicjatywą, niemniej jednak sprawiała wrażenie bardziej jakiegoś eksperymentu. Teraz, w Lost in Random, dostaliśmy pełnowymiarowy produkt z wciągającą (a także pouczającą) historią, baśniowym, Burtonowskim klimatem, oraz z całkiem intrygującym połączeniem dynamicznej walki z karcianką. Szkoda, że starcia pod koniec stają się lekko nużące. Jednak możliwość obejrzenia jeszcze jednego przerywnika filmowego, usłyszenia konkluzji narratora, podziwiania tego ekscentrycznego stylu steampunka wymieszanego z XIX-wiecznym angielskim manieryzmem - to wszystko sprawia, że gra jest naprawdę warta świeczki.