A potencjał w Velvet Assassin był całkiem spory. Cóż z tego, skoro całkiem nieźle zaprojektowane mapy patrolują dziesiątki tępych esesmanów, a agentka MI6 nie potrafi wspiąć się na metrowe pudełko, tudzież pokonać sięgającego jej do kolan płotku. Szkoda, bo niektóre lokacje wizualnie robią naprawdę bardzo pozytywne wrażenie. Ruiny zbombardowanej przez niemieckie Luftwaffe Warszawy i getto niemal po brzegi wypełnione dziesiątkami martwych, żydowskich rodzin to lokacje, które bardzo dobitnie potrafią uświadomić, że wojna to nie wesoła przygoda z karabinem na plecach, a tragedia i cierpienie milionów bogu ducha winnych ludzi. Tekstury może i nie powalają jakością, ale przez zdecydowaną większość rozgrywki dominują ciemne barwy, także i tak nie ma specjalnie czego podziwiać. Duże brawa należą się bez wątpienia muzykom, bo oprawa dźwiękowa trzyma naprawdę wysoki poziom. Tematy muzyczne zostały dobrane wręcz wzorowo, a całości dopełniają niemieckie dialogi, odgłosy strzałów i patrolujących okolicę samolotów. Szkoda tylko, że naprawdę mistrzowsko oddana atmosfera wojny to jeden z niewielu plusów produkcji.



Plusów, do których wypadałoby jeszcze zaliczyć niezwykle widowiskowe animacje zabijania wrogów. By zobaczyć którąkolwiek z nich wystarczy zajść przeciwnika od tyłu i wcisnąć przycisk myszki odpowiedzialny za atak. Poza oprawą dźwiękową oraz warszawskimi lokacjami to właściwie najmocniejszy punkt Velvet Assassin - gry, która miała ambicje zdetronizować samego mistrza gatunku. Tyle, że mistrz stoi przecież na najwyższym stopniu podium, a panny Summer wchodzić na tak wysokie stopnie w brytyjskim wywiadzie najzwyczajniej w świecie nie nauczyli.