Po zakończeniu śledztwa dostajemy, przygotowaną przez deweloperów, specjalną planszę podsumowującą dokonania. Widzimy tam ilość zebranych dowodów, usposobienie bohatera (współczujący lub bezwzględny – wszystko opiera się na wyborach w trakcie rozgrywki), a także możliwość obejrzenia „prawidłowego” zakończenia. Prawidłowego, wszak wspomniałem, że fabuła zakręci się w taki sposób, że wiele twarzy widzianych wcześniej mignie nam „na dołku” ponownie. Jeśli nie chcemy odbierać sobie przyjemności możemy śmiało przejść dalej do kolejnej misji, pominąć "właściwą konkluzję" i nie zawracać sobie głowy człowiekiem skazanym przed chwilą (dobrze lub źle – o tym przekonamy się nieco później).



Było o tym, jak pracuje Sherlock, pora na przedstawienie tego, czym pracuje. Nasz wyimaginowany detektyw ma do dyspozycji m.in. domową encyklopedię (i to nie złożoną z 3 tomów!), stosy archiwalnych gazet oraz stół laboratoryjny. Z tym ostatnim wiąże się dużo przyjemnych mini-gierek, kiedy koniecznym jest przeprowadzenie kilku eksperymentów. Każdy z nich zmienia się w coś na pograniczu wyzwania logiczno-zręcznościowego, kiedy raz musimy coś poskładać, a raz przelewać substancje w odpowiedniej ilości oraz kolejności. Ten aspekt Zbrodni i Kary można śmiało zaliczyć na plus, wszak zabawy nie nudzą, są w miarę zróżnicowane i pozwalają wytężyć mózgownicę (w przeciwieństwie do ogólnej rozgrywki).

W walce z przestępcami XIX-wiecznego Londynu (i jego prowincji, bo tam też się udamy), dzielny Holmes wykorzysta nie tylko dobrodziejstwa ówczesnej techniki, ale także własnego – nomen omen – trybu detektywa. Wielka szkoda, że gra sama podpowiada, gdzie należy go użyć, by w ogóle dało się go odpalić. Na szczęście nadto nie przekombinowano tego mechanizmu, dzięki czemu nie mamy wrażenia „nadczłowieczeństwa” bohatera, a zamiast tego czujemy prawdziwy talent oraz ponadprzeciętne umiejętności śledcze.



Znacznym zmianom uległa grafika. Na rzecz sprawdzonego i wypróbowanego przez setki deweloperów Unreal Engine 3, studio Frogwares zdecydowało się porzucić swój autorski silnik grafiki. Efekt końcowy jest piorunujący (oczywiście w stosunku do poprzedniczek) – modele nie straszą kiepskimi teksturami, podobnie jak otoczenie. Co prawda mimika momentami potrafi zmusić gracza do zgrzytania zębami, aczkolwiek ma również swoje momenty. Niesamowicie podobają mi się także projekty lokacji, które są niezwykle bogate w szczegóły i pełne kolorów.

Soundtrack zaś nie jest tylko tłem dla tych wszystkich wydarzeń, ale również bierze czynny udział w budowaniu klimatu, towarzyszącego kolejnym dociekaniom prawdy. Oprawa dźwiękowa dynamicznie zmienia się pomiędzy scenami wymagającymi pełnego skupienia, a tymi zdecydowanie bardziej dynamicznymi. Muzyka to także solidna robota – śmiało mogłaby wylądować na oddzielnym krążku!



Podsumowując Zbrodnię i karę można rzec jedno – Frogwares znów wykonało kawał solidnej, rzemieślniczej roboty! Sporo pracy włożono w wymyślenie nowych zbrodni, zaś patent polegający na różnych zakończeniach poszczególnych misji działa nieźle i sprawia dobre wrażenie. Fabuła to wysoka klasa, a zamiana na silniki grafiki została odnotowana tylko na plus. Koniec końców mamy 7,7 zamiast pełnej "ósemki". Dlaczego? Bo chcemy powrotu starego, trudnego jak diabli, Sherlocka Holmesa!