Co warte podkreślenia: lokacje są przepiękne i bogate w szczegóły, a przede wszystkim z charakterną, wyrazistą kreską. Co prawda, ciągle dwuwymiarowe, aczkolwiek bajeczne. Kiedy opuszczamy miejskie tereny (w przypadku Sadji będą to ruiny tajemniczej świątyni), naszym oczom ukazują się magiczne tereny zielone, gdzie horyzont wydaje się nie mieć końca, a lasy rozciągają się na dziesiątkach hektarów. Obłędnie wyglądają miejsca zastane zimową porą, a bagnisty las pełny od mgły i innych oparów to prawdziwe arcydzieło! Musicie koniecznie to zobaczyć, bo takie suche opisy nie oddają ani grama uroku tychże miejsc.



Skoro już jestem przy temacie oprawy, wspomnę również o ścieżce dźwiękowej. Równie klimatycznej i kapitalnie skomponowanej, jak wizualizacja. Motywem przewodnim chyba wszystkich utworów są skrzypce, które do spółki z harfą wypadają kapitalnie. Wszystko nadaje rewelacyjnego klimatu i powoduje, że w tym momencie chce się to puszczać przy okazji leniwych, jesiennych wieczorów – naturalnie z kubkiem ulubionego napoju, kocem i książką (może być coś z gatunku political fiction).

Jak przystało na dobre fantasty, bohaterowie koniecznie muszą posługiwać się jakimiś nieprzeciętnymi umiejętnościami. Tak też jest i tutaj: zarówno Geron, jak i Sadja posiadają kilka niebanalnych skilli na warsztacie, co bardzo dobrze wpływa na urozmaicanie logicznych zagadek środowiskowych. Garnitur niezwykłych zagrywek w przypadku męskiego protagonisty jest relatywnie ubogi – da się raptem naprawiać, tudzież niszczyć, wybrane obiekty na mapie. Zdecydowanie lepiej prezentuje się żeńska wersja: dzięki niecodziennej lasce (ale takiej drewnianej, co byście sobie nie pomyśleli za dużo), w której zaklęty został pewien jegomość, możemy m.in. wprawiać w ruch magiczne obiekty, zamieniać w kamień organiczne fragmenty świata, czy wysyłać wizje do konkretnych osób. Ostatnia funkcja działa tylko wtedy, gdy w łapska wpadnie nam obiekt będący wcześniej w bezpośrednim kontakcie z delikwentem. Tego typu rozmaite opcje zabawy sprawdzają się wyśmienicie, jako dodatkowy mechanizm utrudniający rozgrywkę.



Zwłaszcza, że Memoria jest zdecydowanie trudniejsza oraz bardziej wymagająca od poprzednich gier tego studia. Jest to po części związane z tematyką, która została w produkcji poruszona, wszak czegoś takiego nie znajdujemy w wirtualnej rozrywce codziennie. Czasami musimy uruchomić te, zazwyczaj nieużywane, szare komórki. Nieszablonowe myślenie jest dzisiaj w cenie i Daedalic usilnie to promuje. Jednocześnie gameplay nie sprawia wrażenia nadmiernie topornego, dzięki czemu nie grozi nam polowanie na pixele. Między innymi dlatego, że jak w niemal każdej przygodówce, działa tu podświetlanie interaktywnych przedmiotów.

Nieco lepiej, w odróżnieniu do bety testowanej na początku sierpnia, wypadają animacje głównych bohaterów. Wciąż poruszają się oni dosyć pokracznie, aczkolwiek deweloperzy coś przy nich poszperali, przyczyniając się do poprawienia ich ruchów. Jak najbardziej pozytywnie, ale chciałoby się więcej. Zwłaszcza, że akompaniują temu kapitalne tła.



Memoria to dobra kontynuacja, a jeszcze lepsza oddzielna marka. Co prawda w Klątwę Wron nie dane mi było zagrać, ale najnowszy tytuł tego niemieckiego producenta bardzo dobrze sprawdza się jako samodzielny byt – bez usilnych nawiązań do poprzedniczki. To ciekawie skrojona opowieść o wyborach, miłości do przyjaciółki i staraniach w odzyskaniu jej człowieczego wyglądu. Gra obowiązkowa dla fanów point & clicków zza Odry, zaś dla zwykłych zjadaczy chleba – raczej ciekawostka. Co nie oznacza, że nie powinniście spróbować. Tytuł ma szansę przypaść Wam do gustu i zachęcić do szarpania w kolejnych przedstawicieli gatunku.