Vampirze dziedzictwo!

Od pewnego czasu obserwujemy wszechobecną modę na różnego rodzaju wampiryzm. Czy to w książkach, filmach, reklamach, czy w końcu w grach komputerów – krwiożercze istotki robią furorę. Na fali tejże popularności, już niedługo, światło dzienne ujrzy nowa gra przygodowa A Vampyre Story. Jednak zamiast mówić na razie o samej grze, może warto byłoby spojrzeć głębiej i zastanowić się nad fenomenem jakim jest wampiryzm. To jakże, bądź co bądź, przerażające zjawisko, znalazło wielu fanów, których miłość przyjmuje niekiedy skrajne postaci typu noszenie fiolek z krwią czy wampirzy make-up. Skąd tak właściwie wziął się ten boom? Skąd wampiry czerpią swoją tradycję?



Wywodzący się z kultury słowiańskiej Wąpierz, spopularyzowany został dopiero w wieku XIX przez powieść G. Byrona Giaur oraz przez najsłynniejszą powieść Dracula Brama Stoker’a. Nieumarła istota, która na łów wychodzi nocą i żywi się krwią ludzką lub zwierzęcą. Istnieje wiele teorii na temat jej powstania, od złej klątwy - pierwszym wampirem był Judasz, który w ten sposób ukarany został za zdradę, - przez zaraźliwą chorobę, do uwarunkowania genetycznego. Wizerunek wampira zmieniał się zarówno z biegiem czasu jak i z zastosowanym środkiem przekazu. W literaturze przedstawiono nam obraz wampira-kochanka, który pragnie miłości choć wiąże się ona ze śmiercią ukochanej. W Draculi Stoker’a tytułowy bohater jest postacią silną, osobliwą aczkolwiek bezwzględną i okrutną. Ten wizerunek zmienia się znacznie w cyklu powieści Anne Rice „Kroniki wampirów”. Autorka przedstawiam nam świat wampirów jak baśń. Jest to miejsce, które rządzi się własnymi prawami, łączy się z byciem mordercą, ale jednocześnie daje dostęp do uczuć nieosiągalnych dla zwykłych śmiertelników. Jest to inny poziom percepcji jeśli chodzi o otoczenie, ludzi i świat. Dodatkowo, wampiry stają się niebywale piękne, zmysłowe wręcz erotycznie pociągające, a ich świat choć pozbawiony energii życiowej nie jest pozbawiony namiętności. Odbiega on daleko od wyglądu wampirów filmowych. W początkach swojej kariery filmowej wampir był zły, okrutny, szpetny. Filmy takie jak Nosferatu – Wampir czy Nosferatu – symfonia grozy były horrorami w całym tego słowa znaczeniu. Dopiero właściwie szereg filmów, które starały się treścią nawiązywać do powieści Stokera, zaprezentował nowy, odświeżony obraz wampira-gentlemena. Później w filmach spotkaliśmy się oczywiście z ekranizacjami kilku części Kronik Wampirów w postaci Wywiadu z Wampirem i Królowej Potępionych. Pierwszy obraz, który słynny stał się głównie dzięki doborowej obsadzie, był wiernym przeniesieniem powieści na ekran, czego nie można powiedzieć o jego kontynuacji. Królowa Potępionych, która miała być syntezą dwóch części cyklu była mocno rozczarowująca. Ostatnio w kinach możemy też oglądać film pt. Zmierzch, ekranizacja cyklu powieści opowiada o miłości zwykłej śmiertelniczki do wampira. Niestety zarówno wątek główny, jak i obsada, wciska naszą niezwykłą postać po raz kolejny w ograne ramy miłosne.



Co ciekawe, wampir jednak nie dał się zaszufladkować. Choć wpasowano go w rolę amanta i cudownego kochanka, który namiętności odczuwa mocniej niż ktokolwiek inny, swoją metamorfozę przeżył dzięki serii filmów Blade. Pierwsza część wydana w roku 1999 po raz pierwszy pokazuje wampira-wojownika. Tytułowy Blade jest wampirem, który jednak postanowił opanować swoje instynkty i walczyć ze swoimi pobratymcami, którzy są okrutni i bezmyślnie mordują ludzi, często dla zabawy. Widowiskowe sceny akcji wprowadzają postaci wampirze na zupełnie nowy etap rozwoju. Wyglądają oni jak zwykli ludzie, rządzą nimi też te same pobudki: własny interes, przyjemność. Do nurtu filmów akcji, walki i konfliktu zaliczyć można dużo więcej projektów, a wśród nich takie dzieła jak chociażby Underworld czy Straż Nocna. Konflikt pomiędzy dwoma odwiecznymi wrogami, wampirami a likanami czy siłami ciemności i światła budują świetny klimat, a dzięki temu wampiry mogą wykazać się siłą i zdolnościami niedostępnymi dla zwykłych śmiertelników – vide latanie, szybkość itd.