Prince of Persia: The Sands of Time (PC)

Jedna z pierwszych gier komputerowych, w jakie było mi dane zagrać Gra dosyć trudna w niektórych momentach, i niezwykle wciągająca.

osobiście uważam że gra strasznie odstaje od Duszy Wojownika i Dwóch Tronów. Walka jest po prostu słaba, dobijanie sztyletem aby zabić przeciwnika, grafika i ta cała otoczka utwierdza mnie w tym że ta gra to bardziej bajka o dobrym księciu który ratuję księżniczkę i swój lub przed złymi piaskami i Wezyrem. Trochę dziecinne, bez powagi i takiego bardziej dorosłego klimatu jak w WW czy Two Thrones.

Pierwsza część w pełnym 3D nie była doskonała, ale jako powrót to wyszedł im udany. Teraz ta gra się trochę zestarzała, ale jeszcze nie ma tragedii. Owszem Dusza Wojownika to inna liga i znacząco poprawione Piaski Czasu i tutaj w tym porównaniu ona mocno obrywa.

Fakt, po zagraniu w Duszę Wojownika czy Dwa Trony walka może się wydawać słaba, ale jeżeli leci się chronologicznie to pozostaje się cieszyć z postępu jaki przeszła seria w tym aspekcie. Piaski Czasu jednak bronią się moim zdaniem świetnymi zagadkami logicznymi, o których Ubisoft jakby zapomniał w kolejnych częściach.
Co do otoczki, to myślę że twórcom chodziło o zbudowanie w ,,Piaskach..." takiej baśniowej atmosfery. Fajne jest to że każda część inaczej się pod tym względem prezentuje. W ,,Duszy..." postawiono na mhhhrok, a w Dwóch Tronach... W sumie to wg mnie w tej części jest najsłabiej. Sytuacja jest poważna, a twórcom zachciało się wplatać humor i głupkowate dialogi. Po co?

Akurat grałem chronologicznie i bardzo dobrze wspominam tą grę. Dobrze to ująłeś IgI, że ma baśniowy klimat, jak z baśni 1000 i jednej nocy. O to chodziło twórcom i bardzo dobrze im to wyszło. Jedno jest bezsprzeczne - do gry potrzeba pada, bo na klawiaturze ergonomia jest średnia.

W sumie to się zastanawiam czy porzucenie tego baśniowego klimatu to było dobre posunięcie. Większość fanów serii uważa za najlepszą odsłonę Warrior Within, gdzie wkracza ciężka, mroczna atmosfera. Dla mnie zawsze wszystko co mroczne było od razu mile widziane, ale jakoś w tym konkretnym przypadku nie przekonało. W sumie, moja ulubiona część po Piaskach Czasu to ten kontrowersyjny rebot z 2008 roku - czyli powrót do baśniowej otoczki. Nie wiem czemu, ale do tego miejsca akcji i w tym okresie który przedstawia gra, klimat rodem z "Baśni z tysiąca i jednej nocy" jest najbardziej słuszny

ja grałem na padzie, bo na klawiaturze w grę tego typu to na prawdę cienizna xD fabuła jako sama fabuła jest dobra w tej grze, tyle że to wszystko ma otoczkę właśnie bajkową. To sprawia że czuję się jak "chłopiec, który ratuje księżniczkę i bohatersko chroni swój lud przed ostatecznym zniszczeniem na końcu pokonując swojego największego wroga". Przedział wiekowy w sumie można tutaj podać, ta część jest 12+ a Dwa trony i Dusza Wojownika 16+. W tej części nie ma krwi, krwawych efektów. Ogólnie trudno było mi się wczuć w skórę księcia. Kiedy w Duszy Wojownika gonił mnie Dahaka, momentami potrafiłem się bać. Potrafiłem postawić się w tej roli, że każde działanie na wyspie czasu to próba ucieczki przed śmiercią. Czułem się jakbym sam był na tej wyspie, jakbym walczył aby oszukać przeznaczenie. Zwroty akcji związane z cofnięciami czasu, lataniem między teraźniejszością a przeszłością. jedyne co w tej części mnie irytowało to monotonność, ciągłe cofanie się po lokacjach w późniejszym etapie gry jest bardzo nudzące. Nie chcę za bardzo odnosić się do pozostałych części trylogii, bo już pod 2 i 3 częścią Prince of Persia też wystawiłem swoje opinie. Ale to tego brakuje w tej części, zgadzam się że kiedy jeszcze nie było dwóch pozostałych, był 2003 rok to ta gra była arcydziełem (i wciąż jest całkiem dobra). Po prostu kiedy wyszły lepsze części a ja zacząłem od dwóch tronów, to ciężko było mi się przerzucić, być może stąd też mam takie a nie inne odczucia po tej grze.