Offline
guy_fawkes //grupa Stara Gwardia » [ Hamster\'s Creed (exp. 8909 / 10800) lvl 13 ]0 kudosGdy pokazano pierwszy gameplay z Halo Infinite, śmiechom nie było końca, a „Craig” stał się memową maskotką. Minęło trochę czasu, a 343 Industries przeistoczyło to brzydkie kaczątko w łabędzia. Głowy nie urywa, ale z całą pewnością trudno nazwać grę zacofaną, zaś niektóre widoczki budzą zachwyt.
W Infinite wprowadzono warstwę open worlda, choć mając w pamięci rozległość map z poprzedników, nie czułem się zszokowany. Dobrze, że pojawiła się linka z hakiem na wzór Doom Slayera, ale jej zasięg, prędkość ładowania do ponownego użycia i zdecydowanie zbyt późne odblokowanie pojazdów latających sprawiają, że nie da się poruszać tak sprawnie po Zeta Halo, jakby się chciało. Z drugiej strony Mjolnir Master Chiefa swoje waży, więc nie może sobie kicać niczym kosmiczny zając.
Ilość aktywności na mapie na szczęście trzyma się rozsądnych granic, zwłaszcza w porównaniu do współczesnych sandboxów Ubisoftu. Niemniej 343 Industries skopiowało motyw zabezpieczania baz, które odkrywają na mapie pobliskie POI. I tu pojawia się kilka zgrzytów. Pierwszy: do znajdziek w niektórych misjach fabularnych jest tylko jedno podejście - nie da się ich ponownie rozegrać ani wrócić do tych obszarów. Drugi: nie zawsze warto, bo audiologi poszczególnych stron konfliktu często praktycznie nic nie wnoszą. Trzeci: wciąż można rozbudować maksymalnie możliwości pancerza i nie zebrać wszystkiego, co w kontekście zarzutu nr 2 jest akurat w porządku. Czwarty: działalność partyzancka sprawia, że w bazach pojawiają się żołnierze różnego typu - spawnując pojazd z miejscami dla pasażerów można ich ze sobą zabierać, ale to w zasadzie tylko kwiatek do kożucha.
Podobał mi się za to gameplay, trochę podobny do Dooma Eternal: może nie aż tak dynamiczny, ale wymuszający bycie w ciągłym ruchu, a dzięki kotwiczce umożliwiający prowadzenie walki także w osi Y. Dodatkowo gra się tutaj wyłącznie Master Chiefem, a sam klimat dużo bardziej nawiązuje do starych odsłon serii, niż tych ostatnich.
Wszystko powyższe, a także multi, które dzielnie się opiera modzie na battle royale, kreuje Halo Infinite na takiego boomer shootera dla graczy starszych, tęskniących za tym, jak to się drzewiej szarpało. To przyjemny powiew oldskulu, nie przeładowany nowościami, choć niektóre mogłyby być lepiej dopracowane. Cóż mogę dodać więcej - bawiłem się świetnie.
W Infinite wprowadzono warstwę open worlda, choć mając w pamięci rozległość map z poprzedników, nie czułem się zszokowany. Dobrze, że pojawiła się linka z hakiem na wzór Doom Slayera, ale jej zasięg, prędkość ładowania do ponownego użycia i zdecydowanie zbyt późne odblokowanie pojazdów latających sprawiają, że nie da się poruszać tak sprawnie po Zeta Halo, jakby się chciało. Z drugiej strony Mjolnir Master Chiefa swoje waży, więc nie może sobie kicać niczym kosmiczny zając.
Ilość aktywności na mapie na szczęście trzyma się rozsądnych granic, zwłaszcza w porównaniu do współczesnych sandboxów Ubisoftu. Niemniej 343 Industries skopiowało motyw zabezpieczania baz, które odkrywają na mapie pobliskie POI. I tu pojawia się kilka zgrzytów. Pierwszy: do znajdziek w niektórych misjach fabularnych jest tylko jedno podejście - nie da się ich ponownie rozegrać ani wrócić do tych obszarów. Drugi: nie zawsze warto, bo audiologi poszczególnych stron konfliktu często praktycznie nic nie wnoszą. Trzeci: wciąż można rozbudować maksymalnie możliwości pancerza i nie zebrać wszystkiego, co w kontekście zarzutu nr 2 jest akurat w porządku. Czwarty: działalność partyzancka sprawia, że w bazach pojawiają się żołnierze różnego typu - spawnując pojazd z miejscami dla pasażerów można ich ze sobą zabierać, ale to w zasadzie tylko kwiatek do kożucha.
Podobał mi się za to gameplay, trochę podobny do Dooma Eternal: może nie aż tak dynamiczny, ale wymuszający bycie w ciągłym ruchu, a dzięki kotwiczce umożliwiający prowadzenie walki także w osi Y. Dodatkowo gra się tutaj wyłącznie Master Chiefem, a sam klimat dużo bardziej nawiązuje do starych odsłon serii, niż tych ostatnich.
Wszystko powyższe, a także multi, które dzielnie się opiera modzie na battle royale, kreuje Halo Infinite na takiego boomer shootera dla graczy starszych, tęskniących za tym, jak to się drzewiej szarpało. To przyjemny powiew oldskulu, nie przeładowany nowościami, choć niektóre mogłyby być lepiej dopracowane. Cóż mogę dodać więcej - bawiłem się świetnie.