Death Stranding (PS4)

Kurczę im dłużej oglądam te zajawki, tym bardziej jestem zaintrygowany ostatecznym wyglądem gry. To nieludzkie tak traktować graczy, mister Kojima będzie się pan smażył w piekle.

Jak to często u mnie, zdążyłem już naskrobać gigantycznego posta, po czym zrezygnowałem z takiej formy, bo znowu się odezwał we mnie krytyk sprzed lat. Tak czy siak po 75h ukończyłem Death Stranding, na zagranie w które czekałem od pierwszego, dziwacznego trailera. Myślałem o platynie, bo ta jest całkiem łatwa, ale musiałbym na nią poświęcić jeszcze z kilkanaście godzin, a to dla świeżo upieczonego ojca przeszkoda trudniejsza do pokonania, niż ośnieżone góry w butach Sama Portera.

Sumarycznie jestem zarówno zakochany w drobiazgowym podejściu do gameplayu, skupionym wokół planowania następnych dostaw i niespiesznego pokonywania kolejnych kilometrów w ciężkim terenie, jak i nieco rozczarowany finałem, który trochę mi przypomniał wiele z powieści Stephena Kinga. Death Stranding ma nietuzinkowy pomysł na kreację świata: Kojima przez większość gry przygotowuje odbiorcę na coś wielkiego, a na koniec funduje bardziej materiał do refleksji, niż opad szczęki. Rozumiem to jednak w kontekście jego twórczości, gdzie poszczególne Metal Geary również koncentrowały się wokół konkretnych pojęć.

Niemniej czekam na sequel i mam nadzieję, że ogram go już na PS5, bo na zakup tej konsoli jeszcze czekam.