Do trzech razy sztuka

Pomimo tego że rozkładając gameplay na czynniki pierwsze otrzymujemy tytuł pozornie pospolity to bardzo mocno sytuację ratują tu trzy czynniki, a jednym z nich jest klimat. O ile horroru jest tu tyle, co kot napłakał, a weterani gatunku mogliby wręcz usnąć z nudów, to sama czarnobylska atmosfera jest naprawdę gęsta. Przemierzać będziemy kilka umiarkowanie dużych lokacji. W każdej na pierwszy rzut oka widać skutki nuklearnej zagłady. Zamglone pola, porzucone beczki z radioaktywną zawartością, szare i opuszczone blokowiska, bohaterowie niezależni krążący w maskach gazowych czy stare pomniki sowieckiej myśli nie pozostawiają wątpliwości po jakiej ziemi kroczymy. Eksploracja takich terenów jest rzeczą niezwykle immersywną, a charakteru podróżom dodają napotkani przeciwnicy.

Drugi czynnik wpływający na pozytywny odbiór gry to fabuła. Osobista podróż Igora Chiminiuka przez zbrukaną wybuchem nuklearnym ziemię czarnobylską jest interesująca głównie dzięki wielkiej tajemnicy i pytaniom, które pojawiają się w naszej głowie od pierwszych minut obcowania z produkcją. W trakcie wykonywania misji i eksplorowania lokacji będziemy odkrywać wskazówki, które pomogą nam rozpracować kolejne tajemnice. A tych też nie brakuje. Będziemy zgłębiać zagadkę zaginięcia Tatiany, poznawać naturę czarnobylitu i jego znaczenie w tym świecie oraz odkrywać tożsamość Czarnego Stalkera. Wątki te są interesujące i pchają nas ku dalszemu graniu.

Warto tu też zwrócić uwagę na fakt, że gra jest stosunkowo nieliniowa. Przyjdzie nam bowiem podejmować różne decyzje, które wpłyną na dalsze wydarzenia fabularne. Wybory przed którymi stajemy mogą zdefiniować opowieść, a wszystko zależy od tego, jakie będą nasze priorytety. warto jak najszybciej zdobyć wszelkie informacje o Tatianie i elektrowni, by szybciej przeprowadzić atak? A może lepiej będzie osłabić działania i możliwości wroga kosztem informacji, które mogłyby paść naszym łupem? Praktycznie każda misja fabularna to jakiś wybór na samym jej końcu, mogący wpłynąć na nas, towarzyszy i sam świat w kolejnych zadaniach. Zresztą decyzje są na tyle ważne, że dzięki pewnemu zabiegowi otrzymamy nawet możliwość wpłynięcia na wybory już wcześniej przez nas podjęte, a obserwowanie skutków zmieniania tychże jest niezwykle ciekawe, gdy staramy się modyfikować opowieść na tyle, by była ona jak najlepsza i najbardziej korzystna dla Igora oraz jego sojuszników.

Temat kompanów to w końcu ostatni element trójcy największych plusów Chernobylite. Każda z postaci niezależnych, która może pomóc Igorowi w jego podróży ma własne backstory i osobiste cele, które ma nadzieję zrealizować pomagając Chiminiukowi w wykonaniu misji ataku na elektrownię. Po misjach fabularnych będziemy mieli okazję porozmawiać z nimi, wysłuchać ich historii i poznać opinię na dany temat. I tu trzeba zaznaczyć, że pod względem charakteru są to w większości postaci naprawdę interesujące; nieco szablonowe, lecz wpisujące się w szaleństwo świata pełnego radioaktywnej zagłady, potworów i małej armii najemników z karabinami przemierzającymi Czarnobyl.

Na początku poza protagonistą naszym jedynym towarzyszem jest były wojskowy Olivier, a z czasem poprzez komunikaty radiowe skomunikujemy się także z innymi znacznie barwniejszymi postaciami, wykonamy zlecone przez nich misje, które pomogą nam w śledztwach, pozwolą na ulepszenie wyposażenia lub zmniejszą aktywność wroga. W końcu zleceniodawców tych będziemy też mogli zwerbować do naszej drużyny szaleńców, jeśli oczywiście nie podjęliśmy wcześniej decyzji, która mogłaby ich negatywnie do nas nastawić. Z własnego doświadczenia wiem, że jest to stosunkowo łatwe, więc bądźcie ostrożni. Warto pamiętać, że pomoc towarzyszy jest kluczowa w ostatecznym ataku na elektrownię. Można go zainicjować w każdej chwili, lecz warto w pełni się do niego przygotować, przeprowadzając śledztwa oraz werbunki, a także zdobywając potrzebne wyposażenie.