Około 5 godzin na jedną i drugą grę. Są krótkie, ale za to zostają w głowie na długo. Jeśli chcesz w nie zagrać, to szykuj się na emocjonalny rollercoaster. Radość, śmiech, nostalgia, sentymentalizm, smutek, nadzieja, wiara, wszystko wymieszane. Polecam na deszczowy wieczór, wtedy, podejrzewam, najlepiej wejdzie.
Rzeczywiście, w A Bird Story gra się małym Colinem, późniejszym bohaterem FP. Znajomość tej gry, co prawda, nie jest wymagana, żeby zrozumieć całość, ale jest króciutka, zajmuje niespełna godzinę i zawsze fajnie uzupełnia wiedzę, więc jeśli lubisz się totalnie zagłębiać w historię, to warto. Znajomość jej pozwoli Ci już całkowicie zrozumieć zachowanie i motywacje Colina.
Słusznie. Tym bardziej, że w Finding Paradise jest kilka, czy kilkanaście odniesień do tej mini gry. A Bird Story to fragment z młodości Colina, który miał ogromny wpływ na jego przyszłe życie, a co za tym idzie na fabułę FP. Dlatego też warto go poznać.
Ukończone. Zostały dwa minisodes, ale można ich nie liczyć. Gra z niezwykłą historią, poruszającą, zwłaszcza w ostatnim akcie, gdzie kilka rzeczy się klaruje, choć niekiedy można by nazwać ją bardziej interaktywną opowieścią. Dobitny przykład na to, że z pikseli da się wykrzesać coś nieprzeciętnego.
To trochę tak, jak z książkami. Obserwacja oczami wyobraźni i chłonięcie historii nie oczami, lecz całym sobą. Historii niezwykłej.
Minisodes są króciutkie. Można zagrać. Mini historyjki na luzie w siedzibie Sigmund Corp. Mnie się ogólnie podobały, choć trochę za dużo było tam bezsensownego gadania. Ale dużo czasu Ci nie zabiorą, więc wiele nie ryzykujesz
Już skończyłem oba, faktycznie krótkie. Natomiast w drugim epizodzie było coś, co zapewne miało wywołać u grającego "WTF", a chodzi konkretnie o Evę pojawiającą się przez chwilę na jezdni i z hełmem na głowie pod koniec.
Może i miało to wywołać efekt WTF, ale spokojnie. W Finding Paradise zarówno Eva, jak i Neil grają pierwsze skrzypce, tak jak i w pierwszej części Też jest to świetna historia, choć o nieco innej charakterystyce
