W dobie dzisiejszych, maksymalnie angażujących produkcji, na siłę rozpalających w graczach ten pierwiastek eksploratorów / zdobywców osiągnięć / odkrywców fabuły itd., niezwykle ciekawe jest podejście deweloperów SnowRunnera. Ich dzieło bowiem nie ma żadnego większego sensu – nie ma tutaj historii, nawet najmniejszego jej zrębu, a jedynym celem jest wykonywanie pojedynczych zleceń i nieustanna potyczka z nieprzyjaznym środowiskiem. Niezwykle ucieszyłem się, gdy odkryłem, iż narrator nie mówi mi, że muszę odblokować drogę, żeby dzieci mogły iść do szkoły albo, że dzięki tym przewiezionym pustakom nowy gmach gminy zostanie postawiony dla dobra społeczeństwa. Jest to terapeutyczne wręcz, kiedy wiem, że mogę przestać po dziesięciu czy dwudziestu minutach i po powrocie  będę wiedział, co mam zrobić, a także co jest moim zadaniem. Niczym nieskrępowana rozgrywka.

Pochwalić też muszę oprawę wizualną, bo choć SnowRunner nie jest pierwszoligowym benchmarkiem graficznym, to pozwala zobaczyć naprawdę ładne miejsca, a także zrobić jeszcze piękniejsze screenshoty. Momentami odstaje jakość roślinności. Wydawałoby się – jednego z bardziej kluczowych elementów otoczenia. Jak to mówią: nie można mieć wszystkiego.

Czasem żałowałem tylko, że brak tutaj soundtracku z prawdziwego zdarzenia. Z jednej strony, jakby wyraźnie, producenci zasygnalizowali, żeby samemu odpalać własną muzykę. Z drugiej jednak, nawet prosta radiostacja z kilkoma kompozycjami przetykanymi wiadomościami byłaby dużo ciekawsza niż cisza i warkot silnika (chociaż minimaliści powiedzą, że bredzę). Zbędę milczeniem te trzy utwory, które odpalają się w dowolnym momencie i nie przypominają nic, na czym warto zawiesić ucho.

Koniec końców SnowRunner urzekło mnie swoim pięknem ukrytym w prostocie. Choć w grze nie brakuje zawartości: mamy w końcu zaawansowany system poruszania się samochodów ciężarowych, trzy ogromne lokacje podzielone na trzy swoiste dystrykty, ponad 70 w pełni modyfikowalnych ciężarówek różnego rodzaju, rozmaite zadania - od przewiezienia materiałów na budowę, przez klasyczne wyprawy, kończąc na takich smaczkach jak np. odnalezienie zagubionej cysterny - zmienne warunki pogodowe oraz całkiem nie najgorsze widoczki, to mimo wszystko to, co robimy, robimy dla samego robienia (!). Albo to kochasz, albo nienawidzisz.