W oryginalne Super Mario RPG, wydane 23 lata temu, nie miałam przyjemności zagrać… choć z perspektywy niniejszego artkułu wydaje mi się, że wcale nie jest to takie złe. Dzięki temu mogłam z otwartym umysłem podejść do remaku tego unikatowego projektu, nie bazując w ogóle na tym, co Square Soft przygotowało na potrzeby pierwowzoru. Czy warto dać wąsatemu Marianowi szansę? Czy jest sens inwestować w odświeżoną wersję przygód sprzed lat? Postaram się na te pytania odpowiedzieć w niniejszej recenzji.

Jeśli chodzi o założenia fabularne, nie są one przesadnie skomplikowane. Rzekłabym, że wręcz banalne, jak na grę będącą przedstawicielką gatunku RPG. Początek zabawy przebiega raczej standardowo. Nikczemnik Bowser postanawia zwinąć księżniczkę Peach, a nasz Marian raz jeszcze nie ma wyboru i musi niewiastę uratować. Wszystko idzie po myśli naszego bohatera, a tu nagle, przez dach zamku antagonisty przebija się potężny miecz. Nie jest to jednak zwykła broń, ale nowy przeciwnik, z którym będziemy się musieli zmierzyć. Impet uderzenia sprawia, że Mario, Peach, Bowser oraz wyjątkowe magiczne gwiazdy rozlatują się we wszystkich kierunkach świata, a naszym zadaniem jest zebranie z powrotem całego teamu i odzyskanie wspomnianych błyskotek. Tylko w ten sposób będziemy w stanie uratować królestwo przed zagładą.

Rozgrywka w Super Mario RPG składa się zasadniczo z dwóch elementów. Pierwszym jest eksploracja wirtualnego świata, którą zrealizowano z wykorzystaniem rzutu izometrycznego. Do każdego zakamarka zaglądamy po to, by znaleźć jakieś przydatne przedmioty, a także zgromadzić poukrywane przez deweloperów sekrety. Wszystkie lokacje są praktycznie w pełni liniowe, a to oznacza, że słowo eksploracja jest nieco na wyrost. Nie oznacza to jednak, że nie warto urządzać sobie spacerków. Wręcz przeciwnie. Miejscówki są naprawdę bardzo urokliwe i z nieskrywaną przyjemnością odkrywałam wszystkie skitrane w nich tajemnice.

W wielu obszarach napotykałam też interesujące postaci niezależne, z którymi byłam w stanie sobie porozmawiać. Dialogi są strasznie sympatyczne i przezabawnie nagrane. Nie brakuje w nich żarcików, sarkazmu oraz ironii. Wiele jest oczywiście mocno infantylnych, ale w sumie niczego innego nie oczekiwałam. Wąsaty hydraulik zobowiązuje! Deweloperzy musieli się trzymać pewnych określonych ram i kanonu, więc trudno im to mieć za złe. Tak czy inaczej, w pogaduszkach wypada brać udział, albowiem często poznajemy dzięki nim dodatkowe opowieści z wirtualnego grzybowego świata

Drugim elementem rozgrywki jest walka, którą - podobnie jak w pierwowzorze - wykonano z użyciem prostego i przyjemnego systemu turowego. Pojedynki - jak nadmieniłem - przebiegają turowo, a to oznacza, że walczące postaci naprzemiennie wyprowadzają ciosy, stosują bloki oraz korzystają z przeróżnych umiejętności specjalnych. Każdy członek naszej drużyny to inne skille, a w przypadku inicjowania tych najbardziej zabójczych, oglądamy efektowne, efekciarskie i mocno podrasowane animacje. Prezentują się one naprawdę świetnie i z tego, co udało mi się wyczytać, w pierwowzorze ich nie było. Cieszy mnie niezmiernie, że tym razem są.

Co ciekawe, toczenie bojów w Super Mario RPG nie jest takie czysto turowe. Chodzi o to, że nie czujemy się jak uczestnicy spotkania szachowego, ale aktywnie bierzemy udział w tym, co dzieje się na ekranie. Jeśli zachowamy odpowiedni timing wyprowadzanych ataków, możemy je wzmocnić, zadają więcej obrażeń. Gdy uda nam się właściwie zareagować na cios oponenta, będziemy w stanie całkowicie uniknąć natomiast strat po własnej stronie. Gra informuje nas na szczęście o tym, jak walczyć, by poprawić swoją skuteczność, wskazując poprawne przyciski oraz właściwe momenty. System jest banalnie prosty i myślę, że skoro ja go ogarnęła, to nawet dzieciaki sobie z nim poradzą bezbłędnie.