Niedociągnięcia widać także w innych aspektach projektu. Choć Traveller’s Tales już trzy lata zajmuje się tworzeniem wirtualnych przygód klocków LEGO, przez cały czas ma kłopoty z opracowaniem odpowiednio cwanej sztucznej inteligencji oraz sensownie pracującej kamery. SI przeciwników jest w tym przypadku całkowicie nieistotne, bowiem to, że ich jedyną reakcją na nasz widok jest szarża do przodu nie wpływa znacząco na czerpanie przyjemności z rozgrywki, czy też frustrację. Irytujące jest natomiast zachowanie naszego pomocnika, kiedy jego współpraca wymagana jest do rozwiązania jakiegoś zespołowego problemu. Wyobraźcie sobie, że do poruszenia platformy lub drzwi potrzebne są dwie osoby. Jedna musi stanąć na jednym przełączniku, druga natomiast na drugim. W tym momencie wkraczają algorytmy SI, które zamiast utrzymywać nasze wsparcie we właściwym miejscu, nakazują mu poruszanie się. Aby geniusz zrobił wreszcie to co trzeba, musimy się więc sporo napocić.

Do problemów dokłada się także dziwnie pracująca kamera, która dosyć często zmienia swoje położenie w najmniej oczekiwanym momencie, wprowadzając zamęt i powodując problemy ze sterowaniem. Nie są to co prawda kłopoty nie możliwe do pokonania, szkoda jednak, że przez tak długi czas nie udało się ich zlikwidować. Tym bardziej, że LEGO: Batman nie jest platformówką, w której eksploracja jest tak skomplikowana jak w Prince of Persia czy też niedawno wydanym Tomb Raider: Underworld. To po prostu nie ta liga!



Traveller’s Tales nigdy nie słynęło z zaawansowanych technicznie produkcji. Choć studio istnieje już od blisko dwudziestu lat, silniki graficzne, jakie wykorzystywało ono w grach są stosunkowo proste i nie oferują zbyt zaawansowanej oprawy wizualnej – podobnie jest w przypadku LEGO: Batman. Modele w grze składają się ze skromnej ilości wielokątów, tekstury są przeciętnej jakości, a efekty specjalne praktycznie nie istnieją. Najsłabiej z wszystkiego prezentuje się architektura lokacji, która w połączeniu z klockowymi obiektami nie pasuje do ogólnej prezencji programu.

Mało porywająca jest także oprawa dźwiękowa i muzyka. Na efekty składają się różne dziwne jęki, wystrzały i wybuchy, które co prawda brzmią całkiem nieźle i gdyby nie fakt, że praktycznie przez cały czas słyszymy jeden utwór muzyczny, ogólna ocena audio byłaby o oczko, lub dwa wyższa. Monotematyczna, po pewnym czasie wręcz męcząca muzyka, potrafi jednak zanudzić na śmierć.

LEGO: Batman to całkiem dosyć przeciętna platformówka, która byłaby znacznie lepsza gdyby deweloper poświęcił nieco więcej czasu na wyeliminowanie problemów trawiących serię LEGO od samych jej początków. Z powodu lenistwa, lub braku sił przerobowych otrzymujemy jednak kolejną zręcznościówkę w świecie słynnych klocków, w której jedyną różnicą w stosunku do poprzedników jest nowa fabuła oraz bohaterowie. Szkoda, że wyeksploatowana formułka nie uległa choćby drobnym zmianom, wówczas gra byłaby o wiele bardziej wciągająca!