Miasto po którym biega nasz heros jest sporych rozmiarów, aczkolwiek jego prezencja oraz zróżnicowanie pozostawia wiele do życzenia. Ekipa ze studia Vicarious Vision chciała chyba pokazać nam jak spierniczyć całkiem przyjemny silnik graficzny i stworzyć klocka, na którego po prostu nie da się patrzeć. Budynki są kanciaste, pokryte wstrętnymi teksturami, a im wyżej lecimy, tym gorzej wszystko się prezentuje. Nie mam pojęcia jakim cudem deweloper był usatysfakcjonowany tak słabo wykonanym miastem, przecież to właśnie ono powinno być zrealizowane najlepiej i przyciągać graczy do ekranu telewizora. Wystarczy spojrzeć na GTA IV, w którym perfekcyjnie odwzorowany Nowy Jork jest głównym motorem napędowym rozgrywki.

Tutaj niestety moje narzekania wcale się nie kończą. Kolejnym wpisem na liście wad jest sztuczna inteligencja oraz wygląd przeciwników. Zachowują się oni strasznie topornie – nie potrafią nawet najprostszej akcji wykonać, tylko stoją jak matoły w oczekiwaniu na piąchę w pysk albo kopa w dupę. Ich zróżnicowanie również nie powala, a przez to ziewamy, przeciągamy się i wypijamy filiżankę kawy co kilkadziesiąt minut. Inaczej przy tej grze po prostu nie da się wysiedzieć. Flaki z olejem przy niej to atrakcja kalibru wieży Eiffel’a.

Sama walka także nie należy do szczególnie emocjonujących. W tym przypadku za totalną porażkę odpowiedzialna jest beznadziejna animacja naszego pajęczaka. Lista kombosów oraz możliwych do wykonania ciosów jest przyjemna, niestety każde kopnięcie czy też machnięcie ręką wygląda tak, jakby animacja była pocięta na segmenty i co gorsza widać przejście pomiędzy tymi segmentami. Pożal się Panie Boże!



Rozpędu gra nabiera (z braku innego słowa) w trakcie starć z przeciwnikami nieco większego kalibru – czyli tzw. bossami. Wciąż przeszkadza nam skokowa, słabiutka animacja, aczkolwiek adrenalina nieco podskakuje ponieważ wiemy, że zwycięstwo nie będzie tak łatwe jak w przypadku zwykłego mięcha armatniego. Aby wygrać trzeba się nieco nakombinować, a wykrzyknięcie słowa Wiktoria na końcu, to niewątpliwie satysfakcjonujący moment. W tym przypadku cenniejszy niż zdjęcie uśmiechu babci, bowiem pojawia się on (okrzyk, nie uśmiech) rzadziej niż kometa Halleya.

Ehhh… (wzdycham zrozpaczony) Pora napisać słów kilka na temat ogólnej prezencji audio-wizualnej. W powyższych akapitach zaznaczyłem już, że miasto wygląda bardzo słabo, przeciwnicy są klonami, a animacja głównego bohatera – tudzież innych postaci – jest nie do przyjęcia. Co więcej mogę napisać…? Może o tym, że tekstury są tak mdłe, jak coś co zwrócił niemowlak…? Albo o braku jakichkolwiek efektów specjalnych…? Lub o kulawej muzyce i niezwykle kiczowatych dialogach…? Sam nie wiem, ta gra jest tak słaba, że momentami brakuje mi słów aby to wyrazić…! No dobra, mam wyjście na brzydotę (stare jak świat) – torba na telewizor i wio!

Reasumując, Spider-Man 3 to gra, którą ciężko nazwać grą. Jak dla mnie to profanacja słynnej i lubianej przez graczy marki, a deweloper powinien za jej popełnienie dostać porządne cięgi. Byłoby to nauczką dla innych ekip, by pamiętały, że jak coś robią, to mają to robić porządnie. Nie ważne czy w zamierzeniu wydawcy priorytetem były platformy nowej generacji, na których gra defakto jest całkiem inna (lepsza!), posiadacze konsoli PS2 również powinni dostać to, za co zapłacili!