Arsenał wybrany, więc nie pozostaje nic innego jak wypróbować go na polu działań. Pierwsze kilka chwil spędzonych w grze należy poświęcić na podziwianie kunsztu grafików, oraz dźwiękowców odpowiedzialnych za oprawienie programu. Obraz generowany przez mocno zmodyfikowany silnik graficzny Unreal jest po prostu nie do opisania. Wysokiej jakości tekstury, pełne detali modele postaci oraz otoczenia, wiele efektów specjalnych, dynamiczne cienie, to tylko kilka z bajerów jakie przygotowali dla nas graficy z Ubisoft. Jeśli grafika jest dla Was najważniejsza, to bez zastanowienia powinniście zakupić Splinter Cell: Chaos Theory. Niestety z powodu tak dopracowanej grafiki konsola PlayStation 2 czasami nie wyrabia i można zauważyć wyraźne spowolnienie obrazu. Najczęściej następuje to przy większych otwartych przestrzeniach, lub w pomieszczeniach w których jest wiele elementów rzucających cień. Na szczęście sytuacja zdarza się bardzo rzadko i bez konsola bez problemu radzi sobie z przetwarzaniem grafiki.



Aby nie odstawać od grafików, dźwiękowcy także pokazali na co ich stać. Podczas zabawy słyszymy rozmawiających żołnierzy, dźwięki otoczenia, zgrzyty drzwi, oraz wiele innych efektów specjalnych. Pod wszystkie postaci w grze zostały podłożone głosy, który niestety pomimo bardzo dobrego nagrania i aktorstwa, nie zawsze są poprawnie zsynchronizowane z ruchem ust. Ale oczywiście ten fakt wcale nie umniejsza jakości wykonania Splinter Cell: Chaos Theory.

Stronę techniczną programu uważam za omówioną, pora więc zająć się rozgrywką właściwą. Jak wspomniałem wcześniej w trakcie wykonywania misji podążamy jedną z wielu dostępnych dróg. Jeśli w korytarzu zauważymy kilku żołnierzy nieprzyjaciela możemy rozwiązać napotkany problem na kilka sposobów. Pierwszy z nich to po prostu eksterminacja przeszkadzających osobników. Niestety należy się wówczas spodziewać, że wkrótce pojawią się kolejne grupy bandziorów i zwycięstwo z nimi może być już utrudnione. Łatwiejszym sposobem na kontynuowanie zabawy jest próba obejścia przeszkody. Aby tego dokonać możemy rzucić granatem dymnym, gwizdnąć by przeciwnicy rozeszli się w różne strony, zniszczyć źródło światła i spróbować przemknąć po ciemku, lub po prostu poszukać szybu wentylacyjnego i korzystając z wąskiego korytarza przemieścić się w bezpieczną lokację. Tego typu wyborów w grze dokonywać będziemy na każdym kroku. Dzięki takiemu rozwiązaniu poczujemy, że to my kontrolujemy sytuację, nie jesteśmy prowadzeni za rękę.



Sam Fisher to agent specjalny najwyższego kalibru. Aby wykonać wszystkie narzucone mu zlecenia otrzymuje on do dyspozycji ekwipunek z najwyższej półki Amerykańskiego wywiadu. Do dyspozycji Sama jest noktowizor z kilkoma filtrami, kabel optyczny, granaty taktyczne, nóż, specjalny bajer nazwany EEV. Dzięki EEV gracz będzie w stanie na odległość włamywać się do terminali lub komputerów i łamać zabezpieczenia. Wszystko to zrobi skradając się i nie wychylając z ukrycia. Prócz wspomnianych gadżetów Fisher będzie posługiwał się dwoma rodzajami broni: pistoletem 5-7 OCP oraz karabinem SC-20K. Ten pierwszy wyposażony został w tłumik oraz OCP, które umożliwia wysłanie krótkiego impulsu elektrycznego uszkadzającego chwilowo urządzenia elektryczne. Druga pukawka jest znacznie bardziej zaawansowaną i zabójczą bronią. Zamontowany wizjer oraz specjalna wyrzutnia nasadkowa pozwalają na używanie SC-20K w każdej sytuacji. Do wyrzutni załadować możemy paralizator, kulki gumowe oraz kamerę, która pozwala na obserwację terenu, a dzięki małemu zbiorniczkowi z gazem paraliżującym umożliwia ciche likwidowanie przeciwników. SC-20K to naprawdę wielofunkcyjna pukawka.