Pewnym udogodnieniem z całą pewnością jest fakt, że akcja rozgrywa się na terenach które w zasadzie tworzą pewne „sektory” i do następnego „sektora” można przejść tylko wtedy, kiedy już wszystko zostanie załatwione w miejscu, w którym się znajdujemy. Jest to o tyle ułatwiające, że nie mogąc dać sobie chwilowo z czymś rady wiemy, że rozwiązanie problemu znajduje się gdzieś w pobliżu i nie ma mowy, by szukać go po dziesiątkach lokacji. Z drugiej jednak strony – możecie już za pewne wyczuć, że strefy w których będziemy się znajdować będą stosunkowo niewielkie: czasem to ledwie parę miejsc do odwiedzenia. Tak więc choćbyśmy chcieli, nie mamy naprawdę gdzie się zgubić i gdzie się zawieruszyć. A szkoda, bo w końcu zwiedzimy całkiem dużo zakątków świata: Malta, Rzym, Istambuł i nieco innych miast. Szkoda więc, że zobaczymy tylko bardzo niewielkie fragmenty tychże metropolii. Chciałbym pozwiedzać je nieco „głębiej”! Ale nie mogę powiedzieć – wiele lokacji stworzono w sposób dosyć pomysłowy, ciekawy i klimatyczny – czasem naprawdę miło popatrzeć! Niestety nie ma tu jakiejś nadzwyczajnej oryginalności i finezji, brak im „tego czegoś”.

Wprawdzie nasza młoda archeolog podczas swojej przygody spotka wiele postaci, jednak autorom bardzo średnio udała się ich kreacja. Tak naprawdę, niemal wszystkie postacie są bezpłciowe, a my jesteśmy wobec nich całkowicie obojętni. Nie mają w sobie duszy ani życia, a ich cechy charakteru zdają się być bardzo pompatyczne i sztywne. Pewne emocje może budzić jedynie główna bohaterka: jest panną energiczną, miłą, sympatyczną... na dłuższą metę – można ją polubić (zakładając, że wcześniej nie ukończymy gry). Tak czy siak – w Art of Murder, ta kwestia wyglądała nieco lepiej: z bohaterami można było w jakiś sposób się utożsamiać.



Rytuał Skorpiona działa na silniku sławnej Syberii, co widać już na pierwszy rzut oka. Tu nie mogę powiedzieć, strona wizualna produkcji wygląda całkiem nieźle, choć jej także można nieco zarzucić. Przede wszystkim, ładnie wyglądają lokacje, czyli elementy dwuwymiarowe. Są barwne, żywe i po prostu: fajne. Nieco gorzej mają się wątki 3D, czyli głównie postacie i inne, ruszające się elementy. Tekstury jakimi je obłożono wyglądają przestarzale i nieco wiekowo, a ich animacja jest dość sztywna. Nie podobały mi się też przerywniki filmowe: są niskiej jakości, a do tego kiepsko je wyreżyserowano. Ogólne moje wrażenia w tej kwestii są jednak pozytywne.

Podobnie ma się udźwiękowienie: muzyka jest całkiem nastrojowa i miła, choć dość ciężko wpada w ucho. Mimo to, nie jest drażniąca i bardzo odpowiednio wpasowuje się w grę, dodając jej nieco klimatu. Trochę jedynie szkoda, że średnio brzmią nagrania lektorskie: „czytacze” chyba nie wczuli się zbyt dobrze w postacie jakim użyczają głosu, przez co brak w ich mowie większych emocji i naturalności.

Jak pisałem na wstępie, opisując Rytuał Skorpiona nie sposób nie porównywać go do poprzedniego, przygodowego dziecka City Interactive, Art of Murder: Sztuka Zbrodni. Czytając moją recenzję możecie wyraźnie zauważyć, że owe zestawienie działa na korzyść poprzedniej produkcji. Chronicles of Mystery zdaje się być nieco uboższe w pomysły i „płytszy”. Nie sądźcie rzecz jasna, że jest to gra kiepska, nie. Ona po prostu niczym szczególnym się nie wyróżnia, nic nowego nie wprowadza do gatunku. Nie ma też porywającego klimatu czy atmosfery, w który mogliśmy się „bardziej” wczuć. Można jednak spędzić przy grze trochę czasu bez przeświadczenia, że się go straciło. Sympatycy przygodówek powinni być więc całkiem zadowoleni.