Czasem przyjdzie nam spotkać potwora znacznie wykraczającego umiejętnościami od swoich podopiecznych, którego wyeliminowanie jest nieco bardziej czasochłonne i bardziej… śmiertelne. A na śmierć trzeba uważać – w prawdzie nie kończy ona rozgrywki, ale sprawia, iż pojawiamy się w bazie bez ekwipunku, pieniędzy które mieliśmy przy sobie i pozbawieni zostajemy części doświadczenia. Złoto warto więc trzymać w skrytce (oczywiście jest pewien limit), a po śmierci warto od razu wrócić na miejsce zgonu, bowiem znajdziemy tam nasze wyposażenie.

Z każdym kolejnym zlikwidowanym potworem, bliżej będziemy do awansu na kolejne poziomy doświadczenia. Dzięki temu możemy zwiększyć swoje statystyki takie jak siła, zręczność, żywotność i ilość many. Zwiększymy również swoje umiejętności bitewne. Te już są inne dla każdego bohatera. Każdy z nich ma ich 30, podzielonych na 3 kategorie (po 10 zdolności na jedną). Barbarzyńca więc, specjalizował się będzie we władaniu wszelaką bronią białą, stosował specjalne uderzenia, a także okrzyki. Paladyn w prawdzie wielkim specjalistą broni nie zostanie, ale jego atutem są różnego rodzaju aury, które osłabią wrogów lub wzmocnią samego bohatera. Amazonka jest wojowniczką mistrzowsko posługującą się włócznią i bronią strzelecką, w związku z czym jej umiejętności pozwolą np. na wystrzeliwanie magicznych strzał, czy zwiększaniu obrażeń przy walce wręcz. Nekromanta z kolei może ożywiać zwłoki pokonanych, stwarzając sobie pokorne sługi. Potrafi także rzucać klątwy. Ostatnia z postaci, czarodziejka, ujarzmia siły przyrody, takie jak ogień, lód i elektryczność i nimi posługuje się przy zwalczaniu zła. Umiejętności jest tutaj na tyle, że raczej nie ma szans na nauczenie się nawet większości z nich na przyzwoitym poziomie, więc każda kolejna gra tym samym bohaterem może nieść ze sobą jego zupełnie odmienny rozwój.

Najważniejszym jednak czynnikiem który przesądził o sukcesie Diablo 2, jest możliwość grania przez Internet z dosłownie całym światem i to za darmo. W prawdzie robimy tu dokładnie to samo co w trybie Single Player, ale możliwość konkurowania, współpracy, czy też wymiany znalezionych przedmiotów dostarcza po stokroć większej frajdy!

Przed zakończeniem chciałbym jeszcze nieco nawiązać do pierwszej części Diablo i zastanowić się, jaki poziom prezentuje sequel w stosunku do pierwowzoru. Otóż to jasne i oczywiste, że „dwójka” niesie ze sobą tony nowości, innowacyjnych rozwiązań, ulepszeń, modernizacji i masę rozbudowania. Ale czy przyciąga do komputera tak jak „jedynka”? Otóż… nie. A przynajmniej nie mnie. Owszem, jest to mistrzowski przedstawiciel swojego gatunku, ale nie zostałem aż tak oczarowany klimatem jak w roku 96.

W jaki sposób można podsumować tę zjawiskową grę? Myślę, że zestawienie wszystkich jej walorów jest tu niekoniecznie i wręcz bezsensowne. Warto po prostu zastanowić się, czy od roku 2000 mieliśmy okazje pograć w równie dobrego hack’n’slasha co Diablo 2. Jaki wniosek? Nie mieliśmy. Jak sięgam pamięcią, nie miałem w rękach żadnego action rpg, które sprawiło by mi tyle frajdy i potrafiło tak zarazić mnie swoim nastrojem. Dungeon Siege? Może i nie był najgorszy, ale to było dobre na jedno przejście. Throne of Darkness? Również produkcja ciekawa, ale… po prostu ciekawa.. A nowsza produkcja, taka jak Titan Quest? Rozgrywka prawie identyczna jak w D2 – frajda – nieporównywalnie niższa. Czy coś tu jeszcze trzeba dodawać? Chyba nie – Diablo 2 zasługuje na niemal najwyższe noty i wystawiam je z czystym sumieniem, nawet po tylu latach od premiery!