Nie lepiej zachowują się cywile, którzy w momencie napadu i wystrzałów z pistoletu potrafią dalej stać i podziwiać obraz w galerii, mimo tego że stoimy przy nich i celujemy w głowę, jednocześnie wydzierając się aby padli na ziemię. Ale gdy już się położą, istnieje możliwość skrępowania im rąk (potrzeba do tego specjalnych linek), dzięki czemu weźmiemy zakładników. To z kolei pozwoli w późniejszym etapie misji zrobić podmiankę za zgarniętego (zabitego) przez policję kompana, automatycznie przywracając go do rozgrywki. Apogeum idiotyzmu przejawia się w zachowaniach botów. Sporadycznie nie wypełniają celów misji, przez co trzeba wszystko robić samemu, a jakby tego było mało, potrafią po prostu wejść w sam środek policyjnej obławy i bezmyślnie dać sobie wpakować w tyłek tonę śrutu, chociaż reszta zespołu siedzi w środku budynku, wwiercając się w sejfowy zamek. Na szczęście, nawet gdy ktoś z naszej drużyny opuści misję w jej środku i chwilowo zastąpi go bot, bez problemu może w to miejsce dołączyć inna osoba.

Wizualnie projekt nie powala, choć niewiele przeszkadza to w rozgrywce. Czasu na podziwianie detali leżącej na wystawie biżuterii czy stojącej sportowej bryki i tak nie ma, bo niemal ciągle ma miejsce jakaś akcja. Sporo uwagi poświęcono za to modelom broni, dzięki czemu nie odstają one od innych strzelanek, a dodatkowo, gra oferuje szerokie możliwości personalizacji noszonej maski, pozwalając dostosować ją według własnego widzimisię. Niekiedy projekty stworzone przez losowo spotkanych graczy potrafiły być naprawdę pomysłowe. Wykreowane maski możemy obejrzeć w specjalnej kryjówce, gdzie ponadto zawieszone są zakupione bronie, możliwe do przetestowania na strzelnicy. Ograniczenia budżetowe widoczne są w przypadku animacji ruchu, wołających o pomstę do nieba. Postacie w ruchu to straszne pokraki, a skok w górę można pomylić z lewitacją. Niemniej, tak samo, jak na mało szczegółową oprawę, z czasem przestaje się zwracać na to uwagę.



Nieco więcej pieniędzy poświęcono być może na ścieżkę dźwiękową, odpowiednio dopasowaną do wydarzeń na ekranie. Gdy jeszcze nikt nas nie wykrył, muzyczka płynąca ze słuchawek jest spokojna, ale gdy tylko na ekranie rozpocznie się wymiana ognia, soundtrack błyskawicznie przybiera na dynamizmie, dodając rozgrywce emocji. Poprawnie brzmią też wystrzały i wszelakiego rodzaju wybuchy, a jedyne co mi tutaj nie pasuje, to dość skąpa liczba dostępnych kawałków.

PAYDAY 2, jak widać po wystawionej niżej ocenie, daje radę i potrafi dostarczyć sporej dawki przyjemnej rozgrywki. To tytuł definitywnie nastawiony na zabawę w sieci, przy czym najlepiej grać wspólnie się ze znajomymi. Jeżeli zbierzecie czteroosobowy zespół, to otrzymacie kawał solidnego kooperacyjnego shootera, do którego będziecie wielokrotnie wracać. Sporadycznie zaatakują Was bugi, niekiedy przeklniecie kogoś za zawalenie całego skoku w finalnym momencie, ale mimo tego dzieło Overkill Software powinno zaoferować Wam sporo dobrej zabawy.