Za zgromadzoną gotówkę wykupimy lepsze bronie, zapłacimy za ulepszenia czy spersonalizujemy naszą maskę, zakładaną w momencie gdy trzeba sięgnąć po broń. Arsenał dostępny w PAYDAY 2 jest całkiem liczny – od pistoletów, poprzez ich maszynowe odpowiedniki, strzelby czy materiały wybuchowe. Ponadto pukawki można modyfikować, zakładając dodatkowe tłumiki, montując zwiększające celność kolimatory czy ułatwiające strzelanie wsporniki. Wszystko należy jednak najpierw odblokować, co czynimy po każdym udanym zleceniu, losując jedną z trzech kart (trafimy albo na sprzęt, albo na coś związanego z personalizacją maski, lub też premię pieniężną). Wracając do ulepszeń, mowa tu o inwestowaniu w umiejętności postaci, które rozwijamy wraz z rosnącym poziomem (za każde zlecenie na nasze konto lecą punktu doświadczenia). Maksymalny level to bodajże setny i wówczas na pewno uda nam się odblokować w pełni drzewka wszystkich trzech specjalizacji, choć po drodze przyjdzie nam zostawić również sporą dawkę wirtualnych dolarów, niezbędnych do odblokowania nowych skilli.



Zlecenia różnią się względem siebie nie tylko celem, ale także poziomem trudności. Każdy ze scenariuszy można rozegrać na wybranym stopniu zaawansowania, przy czym o ile najłatwiejszy Normal nie powinien dla większości stanowić większego problemu, tak Very Hard czy ostatni Overkill bez odpowiedniego sprzętu i zgrania zespołu są w zasadzie nieosiągalne. Dlatego nie powinno porywać się w ciemno na najbardziej zaawansowane zlecenia, bo w większości przypadków jedynie stracimy czas. Chyba że akurat trafimy na zgrany zespół, potrafiący wzajemnie współpracować. Prócz poziomów trudności, urozmaicenie do zabawy wprowadza pewna losowość w scenariuszach. Mimo że w niektórych momentach weźmiemy udział w każdej misji i poznamy je na pamięć, to twórcy zadbali o to, żeby uniknąć powtarzalności. Dla przykładu spójrzmy na misję z rabunkiem na bank – zależnie od wariantu, sejf może znajdować się w innym miejscu, gdzie indziej rozmieszczone będą kamery i budka ochroniarza, a olbrzymie wiertło, potrzebne do otwarcia skarbca, podniesiemy z bagażnika rozstawionego w różnych miejscach pojazdu. To spory plus, dzięki któremu trochę czasu minie, nim poznamy wszystkie szczegóły każdej z misji.

W PAYDAY 2 najlepiej grać wspólnie ze znajomymi, na bieżąco komunikując się ze sobą drogą głosową. Można co prawda korzystać w budowanego w grę chatu tekstowego, ale niekiedy sytuacja jest tak gęsta, że zwyczajnie nie znajdziemy nawet dwóch-trzech sekund na wydanie poleceń. Jeżeli uda nam się znaleźć trzech kumpli i zbudować wzajemnie uzupełniający się zespół, to rozgrywka bardzo dużo zyskuje i staje się ciekawsza. Początkowo próbowałem bawić się z losowymi graczami, ale gdy zasiedliśmy do współpracy w redakcyjnym gronie, nie miałem ochoty wracać do zleceń z randomami. Niemniej, jeżeli ktoś nie ma możliwości zaangażowania znajomych, to nie musi na wstępie skreślać tytułu – PAYDAY 2 jest na tyle intuicyjny, że nawet bez komunikacji można osiągać sukcesy, a początkujący gracze szybko potrafią załapać, co należy w danym momencie czynić.



Sporą ciekawostką jest możliwość wykonania misji po cichu. Przydaje się w tym momencie klasa Ghosta, wyposażona w zestaw specjalnych umiejętności, pozwalających niepostrzeżenie dostać się do środka budynku, załatwić kogoś bez wywoływania zbędnego szumu czy błyskawicznie otworzyć zamek. Granie w ten sposób ma swoje zalety – nie dość, że sprawia sporo frajdy i wywołuje niezły dreszczyk emocji (skradanie się, omijanie kamer, unieszkodliwianie celów), to do tego pozwala uniknąć – przynajmniej do pewnego momentu – starcia z policją. Jeżeli wywołamy alarm już po kilkunastu sekundach gry, niemal od razu pojawią się pierwsze radiowozy z dzielnicowymi, a kilka minut później do budynku wkroczy SWAT czy ciężkozbrojne, wyposażone w tarcze jednostki, z którymi nie tak łatwo sobie poradzić. Załatwienie sprawy w stylu niewzbudzającym żadnych podejrzeń nie należy jednak do łatwych, a bez odpowiedniej komunikacji i bardzo zgranej drużyny jest praktycznie niemożliwe do wykonania. Stąd właśnie określam to bardziej jako "ciekawostka", przeznaczona głównie dla doświadczonych zawodników.

W 99% procentach przypadków nie obędzie się bez wymiany ognia, ale nie jest to minus. System strzelania jest bardzo przyjemny i sprawia sporo satysfakcji, pomijając nawet fakt, że wyszkolone jednostki antyterrorystyczne zachowują się mniej profesjonalnie od zwykłych mundurowych. Sztuczna inteligencja niestety mocno zawodzi i definitywnie obniża ocenę gry. Stróże prawa w PAYDAY to istoty bezmyślne, wchodzące na chama do budynku w sporych grupach i ładujące się pod ciągły ogień z kałacha. Momentami można odnieść wrażenie, że zamiast rabowania banku przeżywamy zmasowany atak głodnych zombie, jak w słynnym The Walking Dead. Stąd też wyższe poziomu trudności to nie tyle sprawniej działające kordony SWAT, ale znacznie większa ich ilość, wlewająca się do budynku drzwiami, oknami czy nawet wyburzonymi w ścianach dziurami. Nie ma to rzecz jasna nic wspólnego z realizmem, bo niby skąd w 15 minut w środku miasta nagle znalazło się kilkuset policjantów, z czego większość leży martwa?