Zmarli z miasteczka nie są jakimś kolosalnym problemem, choć zapewne będziesz czuł ich obecność przechodząc z jednego opuszczonego pomieszczenia do drugiego. Jedynie zechcą zniewolić Twą duszę, zaczną od tortur by następnie upajać się wykwintną ucztą pożarcia Ciebie w całości. Dlatego bądź czujny, gdyż "zło" czai się w dawno zapomnianych, mrocznych zakamarkach. Musisz znaleźć sprzymierzeńców, aby nie zostać przegranym. Poprzez odpowiednie egzorcyzmy masz szansę stać się na tyle silny by stanąć do walki z ciemnością. Pamiętaj, nigdy nie stawaj do niej plecami.



PO OMACKU

Widać niewiele, a jeśli już, nie wygląda to zbyt okazale. Grafika prezentuje się nieźle w szerszym planie, na zbliżeniach pojawiają się niedoróbki. Mrok panujący w lokacjach oraz gra świateł, nieznacznie te braki tuszują. A już na późniejszym etapie przygody, kiedy za sprawą tajemniczych mocy w hotelu nagle zapalają się lampy - robi się dość klimatycznie. Półmrok, odpowiednio wygaszone barwy - dzięki tak prostemu zabiegowi lokacje wiele zyskują. Widoki są posępne, pełne cieni i wyjątkowo paskudne. Poruszasz się skokowo, po zatęchłych okolicach dworca: poczekalni, po barze ze złowieszczo wyglądającymi manekinami, oraz w obskurnym hotelu, gdzie obrazy stają się wręcz makabryczne. Ciekawie się robi kiedy gra przenosi bohatera w czasie. Możesz wtedy obejrzeć te miejsca w okresie ich świetności - kontrast pomiędzy światami jest szokujący. Oprawa wizualna przoduje pod względem trzymania gracza w nieprzyjemnym, typowo horrorowym napięciu. Co do interfejsu, zastosowano w nim kilka rozwiązań, jak się okaże zapewne znanych każdemu, jednak w tej akurat produkcji przyjemnie wpływają one na urealnienie rozgrywki. Akcję widzisz z perspektywy pierwszej osoby, masz możliwość obrotu o 360 stopni oraz spoglądania w górę i w dół. By się poruszyć, przejść w dane miejsce, podnieść przedmiot i go użyć - wystarczy kliknąć. Konieczność wykonywania myszką ruchów imitujących ruch rzeczywisty, przypadła mi do gustu. I jak np. przy odsunięciu materaca blokującego przejście, nie miałam żadnych problemów, to z wydobyciem przedmiotu spod desek podłogi za pomocą nożyczek - diabelnie długo się męczyłam. Rzekomo banalnie proste - złap i przeciągnij. Kiedy inspektor zacznie wchodzić po drabinie, to jego paniczny lęk wysokości, zostanie oddany poprzez chwianie się i drganie obrazu. Dodatkowo wzmocnionym przez słyszalne, przyspieszone bicie serca. Natomiast wygląd otoczenia po wypiciu porządnej dawki ginu, nie tylko będzie się zmieniał - obraz na ekranie poruszał i falował, ale także na siebie nakładał. Zupełnie nie będziesz mógł złapać ostrości - genialny pomysł i jakże prosty. Dorzućmy jeszcze do tego konieczność używania w niektórych pomieszczeniach latarki oraz telefonu komórkowego i dostajemy dobrze przemyślany, funkcjonalny oraz na swój sposób oryginalny system sterowania. Używaj więc światła jako broni i sojusznika do walki z demonicznym złem. Eksploruj obiekty opuszczone po II Wojnie Światowej. Rozwiązuj miejskie tajemnice, wykorzystując zdolności detektywistyczne. Na kartach retrospekcji przeglądaj wspomnienia zmarłych lokatorów w ich własnych koszmarach.



SZEPTY

Jeśli chodzi o słyszalność, to jest jak najbardziej niepokojąco, mrocznie i klimatycznie, szczególnie na wstępie - w Menu i podczas napisów końcowych. Poza tym, przyzwoicie. Dźwięki odpowiednio budują atmosferę, podtrzymują nastrój tajemniczości i grozy, jak przystało na opowieść o duchach. W polskiej wersji nie przyłożono się. Dubbing zupełnie skopany, beznamiętny ton, zajeżdża amatorszczyzną, co psuje klimat. Wypowiedzi postaci brzmią sztucznie, a czasem nawet groteskowo - efekt straszenia pryska. Jak dobrze, że dialogów jest w sumie niewiele. W ogóle spolszczenie kuleje, bywa iż na ekranie wyświetla się inny tekst niż ten wypowiadany. Często trafiają się błędy, nieprzetłumaczone dokumenty, to inne drobiazgi typu źle użyte słowo. Poza tym, zmrużywszy nieco oczy, można się całkowicie zatracić, wpaść w tryby gry, bez przerwy, bez tchu do samego zakończenia.

WYROK

Dark Fall 3: Lost Souls jest grą nierówną, możesz poczuć się jak w łódce podczas sztormu. Raz wzbijasz się wysoko, jak ptak ponad złowrogie bałwany, to za chwilę spadasz nisko, w samą gardziel wodnej otchłani i boisz się, że utoniesz. Z jednej strony, ciekawa historia, z drugiej, zdrada w postaci zakończenia obnażonego tuż na początku. Sugestywny, ciężki klimat, rozgrzany jak bryła węgla do czerwoności, z upływem czasu, z każdym krokiem wypala się do postaci zaledwie tlącego się żarełka. Napięcie gdzieś się gubi, a Ty z nim, w masie pogmatwanych tropów. Pamiętając, że tak naprawdę cały czas wykonujesz te same czynności. Trudno ocenić tę odsłonę. Na pierwszy rzut oka - urzeka, ale przy bliższym poznaniu niestety rozczarowuje. Ja jednak skusiłam się na to, co mną całkowicie włada - klimat i jeszcze raz klimat! Masakra - w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Robi swoje i jest (nie)przyjemnie upiornie.

Wróć do Dowerton i stań twarzą w twarz z demonami przeszłości.