W samych misjach nie zauważyłem żadnych nowych rozwiązań. Naszym głównym zadaniem nadal jest przemierzanie głębin morskich w poszukiwaniu okrętów nieprzyjaciela. Pozostałe zlecenia to patrolowanie wód lub uczestniczenie w eskortach. Gra rzuca nas też w różne miejsca naszego globu, a zatem nie zawsze mamy do czynienia z pustym horyzontem. Często walczymy w pobliżu portów lub innych, ważnych historycznych lokacji. Misje, mimo że część z nich może się dłużyć, posiadają unikatowy klimat zaszczucia i ciągłego napięcia. Nigdy nie wiadomo co przyniesie kolejne kilka minut. Może się okazać, że torpeda wystrzelona w stronę tankowca zdradzi naszą pozycję pobliskim niszczycielom, a te agresywnie ruszą w naszym kierunku z jednym tylko celem – zniszczyć wroga. Napięcie wywołane takim właśnie pościgiem nie ma sobie równych. Szczególnie ze względu na to, że nie kontrolujemy przecież jakiejś tam malutkiej jednostki, a potężną łódź podwodną, której manewrowość pozostawia sporo do życzenia. Ucieczka w takiej sytuacji jest prawdziwie satysfakcjonującym doznaniem, a jeszcze więcej przyjemności zapewnia ewentualna zemsta na ścigających.

Oprócz kampanii dla jednego gracza, Silent Hunter 5 oferuje też dwa inne tryby zabawy. Pierwszym z nich jest zbiór misji historycznych, umożliwiających doświadczenie z pierwszej ręki wielu słynnych bojów morskich. W przeciwieństwie do wątku fabularnego, w pojedynczych zadaniach można wybrać łódź podwodną, której kapitanem mamy ochotę zostać. Nie trzeba korzystać z tej, którą wcześniej zaprogramowali autorzy. Wszystkie misje wrzucone do tego trybu są w porządku i nie powodują niekontrolowanego ziewania, a w tym przypadku, właśnie to jest najistotniejsze.



Ostatnim modelem rozgrywek jest zabawa wieloosobowa. Autorzy przygotowali tylko jeden tryb prowadzenia akcji, w którym wszyscy uczestnicy podzieleni zostają na dwie ekipy. Celem każdej z nich jest oczywiście eksterminacja oddziałów wroga. Mogą to być inne okręty podwodne, albo konwój przez nie strzeżony. Zabawa online jest niewątpliwie wciągająca, pod warunkiem, że mamy znajomych chętnych poświęcić kilka godzin swojego wolnego czasu. W SH5 potyczki nie przebiegają przecież w tempie znanym z shooterów. Podczas wieloosobowych bitew morskich udział bierze nawet 8 graczy.

Niestety ogólne wrażenie uczestnictwa w prawdziwej wojnie psują problemy techniczne. Po pierwsze, nasze rozkazy nie zawsze są wykonywane przez odpowiednich oficerów, tudzież marynarzy. Szczególnie kłopotliwe okazało się obsadzanie dział pokładowych. W zasadzie tylko kilka razy udało mi się z powodzeniem zlecić to zadanie jakiemuś marynarzowi. W większości przypadków usłyszałem „Tak jest!”, ale polecenie, nie wiedzieć czemu, nie było realizowane. Musiałem więc sam się tego podjąć.

Kuleje też sztuczna inteligencja, która nie zawsze odpowiednio zareaguje na sytuację panującą na lub pod wodą. Zdarzało mi się przepłynąć w pobliżu pancernika nie wzbudzając w ogóle jego zainteresowania. Nawet salwa z dział nie zachęcała go do pościgu. Dopiero po pewnym czasie, z niejasnego powodu jednostka decydowała się na atak. Można pomyśleć – lepiej dla mnie! Niestety nie jest to prawdą, gdyż ze względu na takie niedociągnięcia gra traci klimat, nie oferuje wyzwania i nie daje satysfakcji. Na domiar złego, Ubisoft nie postarał się o właściwą optymalizację kodu, czego rezultatem są zwolnienia w płynności generowanego obrazu nawet gdy na ekranie nie widzimy niczego konkretnego.