Pro Evolution Soccer 2009: „Zieloni” radzili sobie całkiem nieźle, aczkolwiek w starciu z twardą jak skała obroną przeciwnika, nie mieli większych szans. Kłopot stanowiła przede wszystkim stosunkowo słaba ruchliwość, mało dokładne prostopadłe podania oraz niemrawość zawodników przedniej formacji, którzy rzadko kiedy pokazywali się do gry swoim kolegom z drużyny. Środek pola próbował coś zdziałać, często przyspieszając akcje kilkoma szybkimi oraz precyzyjnymi wymianami piłki, tudzież zagraniami w boczne sektory boiska. Właściwie rzecz biorąc tylko skrzydłowi i ofensywnie usposobieni boczni obrońcy stanowili realne zagrożenie dla defensywy drużyny przeciwnej. Częste dośrodkowania kończyły się jednak przeważnie na obrońcach rywala, bądź rękawicach nieźle dysponowanego tego dnia bramkarza „Czerwonych”. Gra gospodarzy wyglądała czasami może i efektownie, aczkolwiek dało się zauważyć pewne schematy, którymi „Zieloni” uparcie próbowali dążyć do ukłucia przeciwnika.

FIFA 09: Tym razem goście nie rzucili się do tak huraganowych ataków jak rok temu. Nie forsowali tempa gry, aczkolwiek każde zagranie było bardzo dokładnie przemyślane, co w połączeniu z dużą dokładnością podań i przysłowiowym ciągiem graczy formacji ofensywnych na bramkę przeciwnika, przyniosło efekty w postaci szybko strzelonych bramek. Defensorzy „Zielonych” mieli ogromne problemy z kryciem, a ruchliwi i grający z polotem skrzydłowi gości, raz po raz nękali bocznych obrońców gospodarzy. Gra zawodników japońskiego szkoleniowca mogła się podobać. Płynne, prowadzone ze sporą dawką polotu i fantazji akcje raz po raz elektryzowały zgromadzoną na trybunach gawiedź. Piłka chodziła pomiędzy zawodnikami niemal jak zaczarowana, by po jednym fantastycznym zagraniu i sekundzie nieuwagi obrony rywala, trafić do nogi znakomicie wybiegającego na pozycję napastnika. Wbite gole to dla gospodarzy chyba najniższy możliwy wymiar kary.