Fakt faktem, w walce na otwartym polu z artylerią za plecami IS-7 jest bardzo silny, jednak wyszkolony w obsłudze Mausa gracz również daję radę. Sytuacja odwraca się w walce pozycyjnej – wtedy na niemieckie Wunderwaffe nie ma mocnych, co osobiście z lubością wykorzystywałem. Inną, dość istotną trudnością jest fakt, że początkowe "tiery" zaliczane do grupy regularnej mają trudności ze zdobywaniem doświadczenia, gdyż nie są w stanie zadać dużych obrażeń, a ich wytrzymałość to pestka dla dział topowych czołgów. Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Co prawda teraz roi się od superciężkich maszyn, ale po kolejnym resecie posiadanie wywalczonego w litrach potu potwora będzie niezmiernie satysfakcjonujące.



Bardzo ważnym czynnikiem w grach sieciowych są mapy. Testowa wersja tytułu oferuje ich kilka, toteż nie ma co narzekać na nudę, chociaż system losujący lubi wrzucić nas kilka razy na tę samą lokację. Mapki pozwalają na szereg manewrów taktycznych, dzięki różnorodnemu ukształtowaniu i mnogości elementów mogących służyć za osłonę. Co ważne, większość da się zniszczyć, więc jeśli jakiś pokraka nie chce wyjechać zza domu, można chatkę zrównać z ziemią. Rozmieszczenie "spawn pointów" nie budzi większych zastrzeżeń – bodaj na jednej mapie jedna z drużyn jest faworyzowana, i to tylko w specyficznych okolicznościach. Bazy są tak usytuowane, by atakujący musieli przebrnąć przez kilka dogodnych obronnie pozycji. Zajęcie siedziby przez dłuższy czas skutkuje wygraną, niemniej większość bojów kończy się całkowitą eliminacją jednego z "teamów". Co najważniejsze, różnorodność map nie pozwala się nudzić. Sama gra jest intuicyjna – pomimo tego, że rekrutujemy członków załogi, to i tak czynności wykonujemy sami (umiejętności naszego kierowcy, strzelca etc. wpływają tylko na statystyki czołgu). Tradycyjne sterowanie WSADem, z możliwością ustawienia stałego gazu bez ciągłego wduszania klawisza. Do tego celowanie myszą, i tyle. Jeśli gramy artylerią, dochodzi jeszcze klawisz Shift, służący do przełączania trybu celowania. Kamera domyślnie ustawiona jest za pojazdem, jednak można przybliżyć obraz kółkiem, co pomaga w celowaniu, gdyż widzimy wtedy tylko celownik. Pod prawym przyciskiem myszy umieszczono ułatwiacz – autocelowanie – który jednak w praktyce okazuje się mało przydatny i nikt, kto gra na wyższym poziomie, z niego nie korzysta. Wszystko to jest tak proste, że pozwala maksymalnie wczuć się w bitewny zgiełk. Akcja jest bardzo dynamiczna, nawet jeśli walczymy pozycyjnie. Cały czas coś się dzieje, nie mamy chwili wytchnienia. Grywalny obszar jest na tyle mały, że nie spędzamy godziny na szukaniu zabłąkanego wroga. Bardzo wielkim plusem jest to, że w World of Tanks solo nie zrobimy nic. Szarża nawet najlepszym czołgiem bez wsparcia to samobójstwo. Dobre zgranie jest ważniejsze niż indywidualne umiejętności, gdyż co z tego, że w pojedynku 1 vs 1 nie damy nikomu szans, skoro przeciwników będzie sześciu?

Jakieś wady "gameplaya"? W sumie nie ma znacznych, może nieco przesadzony efekt pożaru. Szczęśliwy strzał może wyeliminować najlepszy czołg, zdolny wytrzymać kilkanaście trafień, w pięć sekund. Nie wygląda to zbyt dobrze, choć nie zdarza się na tyle często, by było to realnym „wnerwiaczem”. Innych minusów nie ma, poza wspomnianym „Unbalancerem”.