Konstrukcja zadań to kolejna rzecz, która przemawia na korzyść Grzechu Pierworodnego. Napomknąłem, że pierwszym questem jest rozwiązanie tajemniczej śmierci, wysoko postawionej oficjeli. Kolejne cele nie są jednak oznaczone wprost: „Idź do miejsca x, by dowiedzieć się o y”. O nie! Musimy uważnie czytać dialogi, ponieważ to z nich wywnioskujemy poszlaki oraz potencjalnych podejrzanych. Co więcej, na mapie nie widzimy prawie wcale markerów, informujących o tym, gdzie mamy się udać! Daje to namiastkę prawdziwych, oldskulowych cRPG-ów, w których, by rozwiązać misję, musieliśmy wytężyć szare komórki i spróbować samemu dojść do właściwych wniosków. Kapitalne rozwiązanie! (PS. Dla leniuszków przygotowano zestaw kursorów, które można sobie włączyć i tym samym bawić się w podchody z algorytmem odpowiadającym za poprawne odtwarzanie historii.). Do tego wszystkiego trzeba jeszcze dodać multum zadań pobocznych, zupełnie oderwanych od otaczającej nas rzeczywistości. Biorąc to wszystko pod uwagę, z pewnością nie sposób narzekać na nudę.



Na koniec pozwoliłem zostawić sobie walkę. Walkę klasyczną, opartą na jeszcze bardziej klasycznym systemie turowym. Punkty akcji, inicjatywa, wiecie – sprawy znane wszystkim. Dodatkowo starcia urozmaica magia. Magia, o ile oczywiście mamy w zespole człowieka nią władającego, nieszablonowa i w pewnym stopniu nieliniowa. Nic nie stoi na przeszkodzie, by wykorzystać fakt dogodnego ukształtowania pola bitwy i np. porazić prądem orków stojących po kolana w wodzie. Co powiecie na błyskawiczne gaszenie płonącego terenu i zapobieganie takim przyszłym akcjom? A jeśli w ekipie jest ktoś dobrze władający łukiem, śmiało możemy mu podpalić strzały! Wszystkie akcje wykonamy również poza potyczką, eksplorując świat. Najdobitniejszym przykładem takiego zachowania jest płonący statek, ulokowany w porcie. Panikujący dookoła ludzie nie robią zupełnie nic, by uratować okręt, ale to nie przeszkoda dla naszych herosów. Jednym pstryknięciem palca zamrażają powierzchnię jednostki pływającej i ratują wioskę przed rozprzestrzenieniem się ognia! (Oczywiście nic takiego nie miałoby miejsca, ale chciałem nadać lekkiego dramatyzmu). Tego typu swoboda to genialna sprawa, a wiele miejsc, w których możemy użyć magicznych umiejętności, powoduje poczucie faktycznego uczestniczenia w tej prześmiewczej – ale też momentami na wskroś poważnej – historii, rozgrywającej się w „typowym uniwersum fantasy” (jedna z kwestii dialogowym wypowiadanych przez pewnego NPC-a – Larian dobrze się w tym czuje!).

Styl graficzny zaprezentowany w Grzechu Pierworodnym trafił do mnie od pierwszej chwili. Mamy do czynienia z relatywnie sporymi kontrastami (soczyście zielone drzewa, zboża wprost bijące po oczach swoją złotą barwą itd.), ale w takim przyjemnym, sielankowym klimacie. Wszystkie barwy dookoła wspaniale współgrają ze ścieżką dźwiękową, która – szczerze powiedziawszy – nie jest wymyślna, ani specjalnie dostojna. Po prostu współgra z tym, co można dostrzec na ekranie. Nie przeszkadza, ale dodaje ciekawej nutki przygodzie.



Gdyby produkcja Larian Studios ukazała się jeszcze w 2013 roku, być może miałaby większe szanse na ugranie czegoś z branżowego tortu nagród i wyróżnień. To nie jest słaba, ani nawet przeciętna gra, ale w cRPG-owym szale 2014 roku, może być jej się naprawdę ciężko przebić. W tych 12 miesiącach zadebiutuje tyle gier walczących o miano najlepszego erpega, że głowa mała – pomijając Wiedźmina 3 i Dragon Age: Inkwizycja, dostaniemy także Wasteland 2, Pillars of Eternity i kto wie, może Torment: Tides of Numenera. Tak czy owak – ten okres szykuje się dla wszystkich „rolplejowych” fanów niezwykle bogato!