Mocniej denerwowały mnie drobne komplikacje podczas sterowania. Kamera dość często zmienia swoje położenie, a kiedy gramy małym Knackiem lubi ukazywać akcję z boku. Półki, po których się poruszamy są niestety tak wąskie, że niektóre umiejętności protagonisty (np. gruchnięcie całym ciałem w ziemię) niejednokrotnie doprowadzają do tego, że spadamy w dół, czasem ginąc. Tyle tylko, że punktów kontrolnych nie brakuje i najczęściej nie trzeba powtarzać zbyt długich fragmentów gry.

Istotną rolę podczas przemierzania lokacji odgrywało toczenie pojedynków z napotkanymi pokrakami. Te występują w wielu różnych wariantach (są także bossowie), a zatem konieczne jest dopasowywanie taktyki walki do aktualnie napotkanego. Okazyjnie wypada skorzystać z ciosu z góry, innym razem przydaje się blokowanie (np. w celu odbicia lecącego w stronę Knacka pocisku), a jeszcze innym bezcenne będą uniki i szybkie ataki w momencie nieuwagi wroga. Potyczki początkowo sprawiają frajdę, ale im dalej, tym bardziej są schematyczne. Nie pomaga w tym przypadku nawet rozwój protagonisty. Co z tego, że w miarę postępów zbieramy swoiste punkty doświadczenia, a te zamieniamy na nowe cechy, skoro i tak wszystko ogranicza się do mocno powtarzalnego machania łapami w stronę garści oponentów.

Znaczącym plusem Knack 2 jest możliwość przejścia całej kampanii w trybie współpracy. Możemy wówczas poprosić znajomego, tudzież jakiegoś członka rodziny, aby wspólnie z nami przebrnął przez podaną nam historię. Co ciekawe, twórcy ten fakt skrzętnie wykorzystali. Dwóch Knacków na ekranie to bowiem niedostępne dla jednego umiejętności, np. zdolność do chwytania kumpla i ciskania nim w grupy przeciwników. Zabawa w coopie jest pierwszorzędna, choć na dłuższą metę także zaczyna się nudzić.

W kwestii realizacji technicznej nie mam większych zarzutów, ale także nie sposób cokolwiek wychwalać. Deweloperzy wykonali kawał SOLIDNEJ roboty. Są więc solidne tekstury, solidne modele postaci, solidne scenki przerywnikowe… ale nic ponadto. Nie zauważyłem tu zaskakujących chwil, pięknych widoków, czy wspaniałych animacji, na wzór tych ze słynnego cyklu Ratchet & Clank. Spodziewałem się jednak czegoś więcej, tym bardziej, że za Knack II stoi jedno z wewnętrznych studiów Sony – oddział w Japonii.

Pochwał nie mogę skierować też w stronę oprawy dźwiękowej. Muzyka jest w porządku i w sumie nie drażni, całkiem nieźle uzupełniając wydarzenia na ekranie. Efekty dźwiękowe również są na tyle dobre, że z przyjemnością się ich słucha. Kulawo wypadają natomiast dialogi. Są nijakie, bez polotu i takie trochę na siłę. Nie mam tu też na myśli wyłącznie wersji polskiej, bo takowa jest (ogólnie dobra), ale także angielską. Jest po prostu bardzo przeciętnie w tej kwestii.

Podsumowując, Knack 2 mogło być jedną z najlepszych wysokobudżetowych platformówek bieżącego roku – tym bardziej, że konkurencja w ostatnim czasie jest niewielka. Niestety ponownie się nie udało. Finalny produkt nie jest zły, bo pobawić się przy nim można, ale przy dłuższych posiedzeniach męczy i nudzi. Poziomy są po prostu zbyt rozciągnięte, postaci zbyt nijakie, a fabuła zbyt banalna. Wyszło lepiej niż w przypadku pierwowzoru, ale nadal średnio.