Porównanie do BioShock, a nawet System Shock 2 pojawi się w niniejszym artykule pewnie jeszcze nie raz. Singularity zapożycza bowiem od tych dwóch projektów coś więcej niż tylko nietypową prezencję i sposób przedstawiania fabuły. Kolejne elementy, których inspiracją były wspomniane dzieła widać między inny, w systemie broni oraz rozwoju głównego bohatera. Podczas zabawy znajdujemy specjalne stacje, dzięki którym możemy zmodyfikować niesioną broń, nadając jej dodatkowych możliwości. Podobnie postępujemy też z narzędziem służącym do manipulowania czasem, które w miarę progresji w grze staje się coraz potężniejsze. Niestety upgradowanie giwer nie jest tak dobrze opracowane, jak można sobie tego życzyć. Wszystkie spluwy określają te same współczynniki. Nie ma mowy o unikatowych modach, dających np. shotgunowi możliwość wystrzeliwania pocisków eksplodujących, czy też poprawiających celność karabinu. Wszystkie zmiany ograniczają się do ilości zadawanych obrażeń, pojemności magazynka i szybkostrzelności. Niby zawsze coś, aczkolwiek nie stanowi to motoru napędowego do zbierania specjalnych modułów, napędzających stacje upgradujące.
Szczęśliwie się więc składa, że broń palna nie jest najważniejszym elementem zabawy. Jest nim natomiast gadżet nazwany sprytnie TMD – czyli po przetłumaczeniu i rozwinięciu skrótu: Urządzenie do Manipulowania Czasem. Sporych rozmiarów machina cały czas spoczywa na ręce Renko i możemy błyskawicznie z niej skorzystać wpływając nie tylko na otoczenie, lecz również na przeciwników. Warto jednak pamiętać, że napędzająca go energia jest ograniczona i w sytuacji krytycznej może się okazać, że nie będzie mieć wystarczającej jej ilości.
TMD służy do manipulowania otoczeniem. Wykorzystując możliwości urządzenia rozwiązujemy różne drobne zagadki logiczno-strukturalne, stanowiące świetną odskocznię od ciągłego biegania i strzelania. Kiedy musimy przejść przez jakieś niesprawne drzwi, nie możemy tak po prostu chwycić łomu i „na chama” otworzyć sobie przejścia. W takiej sytuacji może się przydać jakaś beczka lub skrzynka. Stosując TMD możemy owy przedmiot zamienić w kupę złomu, następnie wsunąć pod drzwi i za pomocą TMD przywrócić mu poprzedni stan. Beczka, rozszerzając się otworzy nam drogę postępu. TMD jest też niezastąpione gdy chcemy otworzyć jakiś sejf, tudzież kłódkę. Nie ma sensu przecież męczyć się z ręcznym otwieraniem, gdy w ciągu kilku sekund zamienimy wszystko w rozlatujące się starocie. Na tym jednak puzzle się kończą. Nie ulega wątpliwości, że potencjał TMD nie został w pełni wykorzystany. Pozostaje mieć nadzieję, że będzie kiedyś kontynuacja Singularity, w której błąd ten zostanie naprawiony. W pierwowzorze słowo puzzle należy wypowiadać z przymrużeniem oka. Wszystkie ograniczają się do tego samego, a po pewnym czasie czar związany z TMD po prostu pryska.
Szczęśliwie się więc składa, że sama akcja w grze jest ostro zakręcona. Co przez to rozumiem? Ano to, że przeciwników nigdy nie brakuje, broni jest pod dostatkiem, a sprytne łączenie wszystkich umiejętności naszego protegowanego pozwala na prawdziwie zakręcone metody eliminacji oponentów. Jedną z ciekawszych technik jest wytworzenie przy pomocy TMD specjalnej, zwalniającej czas bańki. Następnie chwytamy tym samym gadżetem eksplodującą beczkę i miotamy nią do środka. Gdy jest we wnętrzu, strzelamy i obserwujemy fontannę tryskającej krwi, przyprawioną szczyptą latających flaków, tudzież kończyn. Przemocy w Singularity Ci dostatek. Każdy fan prawdziwej rozwałki będzie grał z bananem na twarzy.
. Giera jest przeciętna (poziom wydanego w 2009 Wolfensteina). Kilka ciekawych patentów, liniowość i przeciętna fabuła. Szczerze - nie polecam, jest wiele innych, lepszych gier na rynku. Jedyne co im wyszło bardzo fajnie, to menu - bardzo ładnie wygląda 
xD
PodglądBICodeURLIMGCytatSpoiler