Sztuczna inteligencja stoi tu na bardzo przyzwoitym poziomie. Mimo, iż próbowałem swoich sił na normalnym stopniu trudności, moje wojska nie były w stanie łatwo przełamać frontu. Mało tego, w pewnym momencie naraziłem się na kontratak, który o mały włos nie skończył się katastrofą. Co do efektywności komputera w podejmowaniu decyzji dotyczących najróżniejszych aspektów państwa, wiadomo, iż nie zawsze musimy się z nimi zgadzać. Wówczas wystarczy przejąc kontrolę i zmodyfikować wszystko pod nasze gusta. Jeżeli jednak nie mamy zbyt dużej wiedzy, polecam raczej zaufać AI, które stara się wybrać najlepsze możliwe opcje w danej chwili.

Jeśli chodzi o jednostki, tak samo jak w poprzednich częściach mamy podział na główne bloki: lądowe, morskie oraz powietrzne. Należących do pierwszej grupy jest cała masa: od piechoty przez dywizje zmotoryzowane, spadochroniarzy i artylerie aż po czołgi czy oddziały inżynierskie. Na morze możemy wysłać pancerniki, niszczyciele, lotniskowce, okręty podwodne itd. Jeżeli zaś idzie o samoloty, mamy myśliwce, bombowce morskie, strategiczne, taktyczne czy chociażby latające bomby i rakiety. Jest tego cała masa, każdy ma swoje premie w danych warunkach i określonych celach. Ważną informacją jest fakt, iż modyfikacji w stosunku do poprzednich części uległ system sztabów oraz premii z nimi związanych. Wszystkie oddziały są powiązane przy pomocy "kwater głównych". Dzięki temu, dowódca posiadający wiele umiejętności wpływa na wszystkie podległe mu jednostki oraz koordynuje ich działania. Pozwala to także oddać w ręce komputera pewną ilość żołnierzy, którymi taki sztab pokieruje sam i osiągnie zlecony cel. My w tym czasie będziemy mogli się skupić na innych rzeczach. Oczywiście, nie musimy przyporządkowywać dywizji do dowódców, ale wówczas pozbawiamy ich wsparcia, dodatkowych punktów doświadczenia, premii oraz innych bonusików. Dokładne omówienie całego systemu wymagałoby sporo tekstu, dlatego też pozwolę sobie to pominąć i powiem tylko tyle, iż do jego dokładnego zrozumienia, rzecz jasna oprócz instrukcji, potrzeba poświęcić kilka ładnych wieczorów. Muszę jednak przyznać, że warto ponieważ odpowiednie wykorzystanie tegoż systemu niejednokrotnie pozwoli na przechylenia szali zwycięstwa na swą korzyść.



Hearts of Iron III to tytuł tak rozbudowany, iż można by o nim pisać bez końca. Produkt należy bez wątpienia do jednych z bardziej wymagających strategii i spodoba się ludziom miłującym duże ilości opcji, masy okienek oraz współczynników mających wpływ na rozgrywkę. Wiadomo, iż osoby takie raczej mało uwagi przykładają do aspektów wizualnych. Ponieważ wiedzą o tym także twórcy, postawili oni zdecydowanie na grywalność, oddając do naszej dyspozycji gigantyczną oraz bardzo dokładnie, jeżeli idzie o historię, odwzorowana mapę. Nie liczcie na wizualizację miast, nie wiadomo jakie animacje jednostek oraz epickie bitwy rodem z serii Total War. Wszystko przedstawiane jest w sposób bardzo prosty, aczkolwiek uporządkowany i bogaty w informację. Każdy kto rozumie o co chodzi, z pewnością doceni tego typu rozwiązanie – gdyż wpływa ono także na płynność rozgrywki oraz stosunkowo niskie wymagania sprzętowe. Co do udźwiękowienia, jest ono bliźniaczo podobne do tego, znanego z poprzednich części. Oprawa audiowizualna może zostać oceniona jedynie w kategorii menusów, ładnego ułożenia okienek, dokładności co do rozmieszczenia prowincji oraz ogólnego schematu statystyk. Tym też usprawiedliwiam tak wysoką ocenę, gdyż porównując ową strategię z innymi tytułami, wypadało by dać maksymalnie 4!

UWAGA! Nie pobierajcie obecnie opublikowanego patcha, podnoszącego wersję gry do 1.2. Łatka nie jest przeznaczona dla edycji polskojęzycznej i powoduje problemy!