Jest tu jednak kilka kwestii, które muszę zapisać na minus. Jedyna rzecz, która nie do końca mi podpasowała, to system rozwoju postaci - troszkę zbyt skromny, jak na moje oczekiwania. Wygląda to tak, że wraz z awansami naszym bohaterom automatycznie otworzy się dostęp do nowych talentów, w których będziemy mogli ich szkolić. Nie mamy przy tym żadnego wpływu na kolejność pojawiania się tych zdolności, w przypadku czarownika nie wybierzemy też kolejności poznawanych zaklęć. Poza tym, każdą umiejętność podniesiemy tylko o jeden punkt podczas danego awansu, nie ma więc szans, by szybko nadrobić zaległości w szkoleniu. Z jednej strony, jest to jakieś zaplanowane utrudnienie, ale ostatecznie, może to okazać się niepotrzebną przeszkodą. Dobrze przynajmniej, że sumarycznie dziedzin do wykucia i tak mamy całkiem sporo. Jest tu posługiwanie się różnego rodzaju bronią i zbroją, handel, identyfikacja, zielarstwo, specjalne ataki (potężne ciosy, uniki, zadawanie krwawiących ran...), czy dość pokaźna gama czarów i modlitw kapłańskich. Koniec końców nie mogłem jednak nie mieć wrażenia, że wszystko to mogło zostać lepiej zaprojektowane.



W kwestii progresji warto jeszcze dodać, że przygotowano kilka dodatkowych dróg do umacniania naszych podopiecznych. Wspomniałem np. o odnajdywanych w świecie ziołach. Otóż jeśli odnajdziemy odpowiednią ilość roślinek danego rodzaju, w jakimś niewielkim stopniu wzmocnimy jedną z cech dowolnego z kompanów. Możemy też opłacić trenera, który za właściwą kwotę wyszkoli drużynę i doda jej punkt rozwoju do kolejnego awansu. Warto przy tym rozglądać się za księgami umiejętności, podnoszącymi dostępne statystki. Wszystko to jest pozytywnym akcentem w tym nieco skostniałym modelu rozwoju, dzięki czemu nabijanie kolejnych poziomów jest ciut przyjemniejsze.

Gdybym jeszcze miał znaleźć coś, co wywołało we mnie jakiś niedosyt, to byłaby to minimalnie zbyt sztywna konstrukcja świata Lords of Xulima. Niestety podczas rozgrywki nie podejmujemy zbyt wielu decyzji fabularnych, bardzo rzadko i w niewielkim stopniu wybierzemy także sposób rozwiązywania danej kwestii. Cały czas jesteśmy wyraźnie prowadzeni za rączkę, co może dać o sobie znać miłośnikom swobody. Zdarzają się ograniczenia, a z mapy do mapy przechodzimy raczej zgodnie z wymogami fabularnymi. Nie jest to co prawda mocno uciążliwe, ale jednak wolałbym mieć więcej wolności.



Kończąc, Lords of Xulima to kolejny, bardzo ciekawy projekt cRPG, wyprodukowany dzięki uprzejmości darczyńców. Za sprawą niewielkiego budżetu udało się stworzyć naprawdę klimatycznego, wciągającego i oldschoolowego „erpega”, który powinien spodobać się wszystkim miłośnikiem gatunku. Wprawdzie jest garstka aspektów, które można było rozwiązać trochę lepiej, ale w żadnym wypadku nie zaburzają one przyjemności płynącej z zabawy. Jeśli więc jeszcze nie znudził Was napływ staroszkolnych gier fabularnych i wciąż macie ochotę na więcej – Lords of Xulima także powinien przypaść Wam do gustu. Ja w każdym razie bawiłem się przednio.