Pierwszy kontakt z rozgrywką od razu powie nam, że Lords of Xulima to „oldschool” w pełnym tego słowa znaczeniu. Oprócz staroszkolnej mechaniki, taka jest też oprawa wizualna. Mamy tu relatywnie prosto skonstruowane, dwuwymiarowe lokacje i dość zwyczajną animację, ale wbrew pozorom wszystko to wygląda zupełnie estetycznie. Przechadzając się po Xulimie oglądałem całkiem ładne lasy i łąki; przyjemne rzeczki i plaże; bardzo stylowe miasteczka czy zamki; a także zaśnieżone i bardziej złowrogie krainy. To takie prawdziwe, baśniowe klimaty, które - bez dwóch zdań - powinny spodobać się każdemu z Was. Mimo oczywistych archaizmów w wykonaniu, Lords of Xulima prezentuje się nieźle. Atmosferę podkreśla też przyjemne udźwiękowienie, z ładnymi kompozycjami muzycznymi na czele. Różne nagrania lektorów i narratorów również zdają egzamin i ciężko mieć tu jakieś większe zastrzeżenia.



Wróćmy jednak do właściwej rozgrywki. Już przy pierwszych dwóch kwadransach okaże się, z jakiego rodzaju produkcją mamy do czynienia. Po drodze do pierwszego miasta, Velegarn, zbierzemy trochę roślinek (które potem wykorzystamy do wzmocnienia naszych statystyk), poucinamy garść żarcia, czy nawet damy „w łapę” pewnemu strażnikowi, aby wpuścił nas za mury miejskie. Tu troszkę pohandlujemy, przyjmiemy jakieś zadanka poboczne, czy dokupimy nieco prowiantu (ważna rzecz - jeśli braknie nam jedzenia, dostajemy ujemne modyfikatory i nie możemy rozbijać obozu wypoczynkowego). W centrum mieściny spotkamy też jakiegoś trenera, rolnika czy kapłankę, która wyleczy nas z ran czy klątw. Wszystko wygląda jak w zwykłym, lekko uproszczonym cRPG. Gdy natomiast z grubsza zwiedzimy okolicę, szybko wpadniemy w tarapaty i stoczymy w końcu jakąś bitwę (albo sami podchodzimy do stojącej grupy oponentów, albo padamy ofiarą napaści). Tu – dość zaskakująco – przeniesiemy się na odrębną arenę, na którą tym razem spojrzymy z perspektywy pierwszoosobowej. Bitkę odbędziemy w systemie turowym, co słusznie może się kojarzyć z serią Might & Magic. Walka potoczy się nadzwyczaj prosto i intuicyjnie. Wybieramy ataki zwykłe, specjalne, czary i przedmioty z ekwipunku. Ustalimy też szyk, co ma wpływ na zasięg broni. A jednocześnie będziemy manipulować długotrwałymi efektami (np. zamrozimy oponenta, by opóźnić jego ruch; ogłuszymy go, podpalimy, czy zadamy krwawiące rany). Powiem szczerze, że bardzo spodobały mi się rozwiązania zaproponowane przez Numantian. Prowadzenie potyczek to całkiem fajna zabawa i za każdym razem miałem dużo frajdy z łojenia przeciwników.



W świecie Xulimy czeka nas oczywiście sporo przygód i smaczków. Wędrując odwiedzimy różne jaskinie, katakumby, zamki otoczone wrogimi armiami, czy świątynie poprzerabiane na więzienia za sprawą okrutnych władców (swoją drogą – ich oczyszczenie będzie naszą główną wytyczną). Znajdziemy też wiele poukrywanych skrzyń ze skarbami i skolekcjonujemy całkiem duże ilości sprzętu (z biegiem gry ekwipunek stanie się coraz bardziej zaawansowany). Rozwiążemy w końcu garść prostych misji pobocznych, głównie polegających na wyeliminowaniu jakiejś grupy oponentów, czy odnalezieniu zaginionego przedmiotu. Z czasem wkroczymy - rzecz jasna - do nowych krain, co wiązać się będzie z odkrywaniem nieznanych dotąd włości i koniecznością walki z coraz potężniejszymi oponentami. Warto dodać, że świat Xulimy - w teorii - od samego początku jest otwarty. W praktyce jednak dzielą go pewne naturalne bariery, np. w postaci stojącej na drodze silnej armii wrogów (których pokonamy dopiero z czasem). Cała ta konstrukcja dostarcza dużej przyjemności graczowi i – powiem bez ogródek – ja bardzo szybko wczułem się w klimat Lords of Xulima. Nawet nie zauważyłem, kiedy zaczęły płynąć pierwsze, drugie i dziesiąte godziny, doprawdy świetnie spędzając czas. Produkcja, dzięki wciągającemu gameplayowi i szalenie barwnej atmosferze sprawia, że autentycznie można się z nią blisko zaprzyjaźnić!