Aliens vs Predator - wrażenia z kampanii Predatora (PC)

Do premiery najnowszej odsłony Aliens vs. Predator pozostało już jedynie kilka tygodni.

Do premiery najnowszej odsłony Aliens vs. Predator pozostało już jedynie kilka tygodni. Aby przedstawić Wam produkcję studia Rebellion, postanowiliśmy przygotować kilka odrębnych artykułów, opisujących wszystkie trzy wchodzące w jej skład kampanie. Wcześniej mieliście okazję przeczytać nasze wrażenia z rozgrywki Marines, tym razem mamy dla Was garść informacji na temat wątku fabularnego poświęconego Predatorowi.

Zabawę największym myśliwym, jaki kiedykolwiek odwiedził błękitny glob rozpoczynamy od treningu. Dzięki niemu dowiadujemy się w jaki sposób wykorzystywać umiejętności naszego protegowanego. W przeciwieństwie do Marines, Predator nie korzysta jedynie z broni dalekiego zasięgu. Sporą część zabawy spędzamy bowiem na starciach bezpośrednich, do których wykorzystujemy specjalne ostrza zamontowane na obu dłoniach. Możemy wyprowadzać zarówno ciosy szybkie, aczkolwiek słabsze; jak i mocniejsze, wymagające większej ilości czasu. Do tego dochodzi blokowanie, parowanie oraz kontrataki. Nawet większa odległość między nami, a naszą ofiarą nie stanowi żadnego problemu ponieważ Predator potrafi się bardzo skutecznie przemieszczać. Niestety nie wszystkie rodzaje broni oryginalnego, kinowego Predatora znalazły się w grze... Mi osobiście najbardziej brakuje np. włóczni.

Nie można nie wspomnieć także o kamuflażu, czyniącym nas prawie niewidzialnym oraz działku zamontowanym na barku Prediego. Przy pomocy pierwszej z umiejętności możemy się poruszać niezauważenie, nawet gdy w pobliżu znajdują się większe ilości przeciwników. Kiedy natrafimy np.: na patrol Marines, wyposażony w sterowany komputerowo karabin stacjonarny, nie musimy przeć do przodu na siłę – tego typu frontalny atak nie jest najlepszym rozwiązaniem i przeważnie kończy się tragicznie. Lepiej wskoczyć na pobliskie drzewo i następnie po cichu dostać się na tyły nieprzyjaciela. Wtedy każdego żołnierza eliminujemy po cichu, a wspomniany automat dezaktywujemy, nie narażając się na utratę życia. Oczywiście podczas cichej eksterminacji mało przydatne jest wspomniane działko na ramieniu. Robi mnóstwo hałasu i lepiej używać go tylko kiedy nie zależy nam na pozostaniu w ukryciu, np.: gdy w naszą stronę pędzi horda obcych – a takowych momentów będzie całkiem sporo. W zasadzie już na początku pierwszego rozdziału sprawdzone zostaną umiejętności strzeleckie gracza.

Prócz wspomnianych gadżetów, Predator posiada kilka odmiennych trybów obserwowania świata oraz umiejętność pokonywania dużych odległości przy pomocy skoków. Dzięki różnym filtrom obrazu znacznie łatwiej wypatrujemy ukrytych w ciemności obcych, a także namierzamy pośród mroku Marines. Wszystkie tryby obserwacji są tak przydatne, że w zasadzie przez większą część rozgrywki w ogóle nie korzystałem z normalnego widoku. Niestety tego samego nie można powiedzieć o poruszaniu się skokami. Predator potrafi przemieszczać się tylko pomiędzy wybranymi miejscami. Ograniczenie miałoby większy sens, gdyby nie to, że ciężko jest zrozumieć dlaczego na daną gałąź lub półkę skalną nie możemy wyskoczyć, a na inną możemy. Niczym się one od siebie nie różnią, a z jakiegoś powodu jednak z nich jest zakazana. W Batman: Arkham Asylum, mroczny rycerz mógł wspinać się w zasadzie tylko na gargulce, ale nie było już żadnego dodatkowego odstępstwa. Na każdego gargulca można było wejść, przez co znacznie łatwiej dało się rozplanować podejście oraz atak. W Aliens vs. Predator jest to w pewnym stopniu utrudnione. Nigdy nie wiadomo czy nagle nie skończy nam się pole do manewru i nie będziemy zmuszeni się wycofać. Trochę gryzie się to z koncepcją idealnego łowcy, który w każdej sytuacji jest w stanie podejść ofiarę z dogodnej dla siebie pozycji i uderzyć błyskawicznie, nie pozostawiając żadnego cienia szansy na ratunek.