Skoro o pomocy mowa, nie da się nie wspomnieć o tym, że na potrzeby Super Mario Bros. Wonder deweloperzy przygotowali lokalny oraz sieciowy tryb współpracy, w którym bierze udział maksymalnie czwórka graczy. Każdy wybiera sobie bohatera, a następnie wspólnie starają się przemierzać opracowane przez twórców mapy. Na większości lokacji da się też zainicjować np. specjalny wyścig, który zamienia współpracę w sympatyczną rywalizację. Na szczęście poszczególni bohaterowie nie mogą ze sobą wchodzić w interakcję, więc nie ma mowy o tym, by ktokolwiek przeszkadzał, tudzież utrudniał rywalowi osiągnięcie zwycięstwa. Liczy się tu wyłącznie zręczność oraz umiejętność zapamiętywania layoutu miejscówek.

Zarówno w trybie wieloosobowym, jak i podczas zabawy w pojedynkę, Królestwo Kwiatów przemierzamy nie tylko „standardowym” Marianem, ale także kilkoma innymi jego wariantami (jeden możemy mieć zawsze na podorędziu, by swobodnie się w niego wcielać). Część z nich – jak np. Mario rzucający ognistymi kulkami – pochodzi z innych odsłon serii, ale są też całkowicie nowe wersje naszego słitaśnego hydraulika. Jest zatem Mario-Słoń, który potrafi wymachiwać trąbą na lewo i prawo, robiąc przy tym spore szkody. Jest Mario z wiertłem na głowie, potrafiący wkręcić się w niektóre powierzchnie, a następnie przemieszczać się w ich ramach w ukryciu oraz inny, potrafiący puszczać bańki. Wybór jest szeroki i każdy znajdzie coś dla siebie - ja znalazłam!

Super Mario Bros. Wonder to bardzo grywalna i dopieszczona platformówka. Przywiązanie uwagi do detali przejawia się nie tylko w mechanice rozgrywki, ale także w oprawie audio-wizualnej. Muzyka i efekty specjalne nie są co prawda jakieś szczególnie porywające, rzekłabym że dość standardowe i niezaskakujące, ale wspaniale prezentuje się natomiast oprawa wizualna. Nowe przygody Mariana to – bez dwóch zdań – najładniejsza odsłona cyklu, przynajmniej jeśli mówimy o tych dwuwymiarowych, jaką widziałem (wiem, wiem, nie widziałam tego zbyt wiele, ale mimo wszystko). Grafika jest kolorowa, kontrastowa, żywa i radosna. Ogromna pochwała należy się też osobom odpowiedzialnym za animacje, albowiem dołożono starań, by wszystkie wyglądały bardzo dobrze, a wiele oferowało ciekawe smaczki. Nigdy np. nie przejadł mi się widok Maria sięgającego po zostawianą z tyłu czapkę, gdy wciskał się do jakiejś rury, albo Słonia-Maria próbującego wsunąć się do rury swoim pokaźnych rozmiarów cielskiem. Na pochwałę zasługują też przeciwnicy, których zaprojektowano z pomysłem. Do samego końca zabawy nie znudziło mi się np. rozwijanie przeciwnika wyglądającego niczym mumia. By się go pozbyć, musimy złapać za luźny fragment bandaża, po czym mocno pociągnąć i go rozwinąć. Towarzyszy temu przesympatyczna animacja. Podobnych smaczków jest całe mnóstwo. Właśnie ze względu na nie grafika w Wonder jest tak świetna… i to pomimo mocno przecież ograniczonej wydajności Switcha.

Mogłoby się w tym momencie wydawać, że Super Mario Bros. Wonder jest grą idealną. Niestety jest pewna wada, która sprawi, że nie wszyscy będą w pełni usatysfakcjonowani. Chodzi o to, że poziom trudności nie jest tu jakoś szczególnie wysoki i zaprawieni fani platformówek, tudzież zręcznościówek, poradzą sobie z ukończeniem całości w przeciągu kilku dni. Wiadomo, że można powracać, by odkrywać nowe sekrety, sprawdzać działanie odznak itd. ale jednak chciałoby się odrobinę większego wyzwania. Gdyby je podkręcono, autentycznie nie miałabym się do czegokolwiek przyczepić. Z drugiej strony, rozmaite ułatwienia sprawiają, że nawet najmłodsi, co sprawdziłam w przypadku siostrzenicy, będą się tu bawić świetnie i bezstresowo. Finalnie zatem polecam Super Mario Bros. Wonder wszystkim posiadaczom Switcha, nie tylko fanom Mariana. Kupcie, a będziecie bawić się wyśmienicie.