Po wygranym pojedynku, zawsze zyskujemy nieco punktów doświadczenia. Trochę szkoda, że po awansowaniu na poziom nie mamy wpływu na rozwój naszego robota. Także programy (czyli te odpowiedniki mocy magicznych) dodawane są automatycznie (swoją drogą – warto zaznaczyć, że owych programów nie ma szczególnie wiele, ale są dość różnorodne i ich odpowiednie stosowanie jest wskazane). My za to jesteśmy odpowiedzialni za dobór uzbrojenia, tj. systemów atakujących (tzw. wirusów), oraz systemów obronnych. Tutaj jednak też można mieć pewne „ale”, ponieważ tych elementów ekwipunku jest dość mało, a jego nowe odsłony pojawiają się po prostu wraz z kolejnymi etapami gry. W związku z tym – nie mamy zbyt dużej możliwości manipulacji nim: po prostu wymieniamy wszystko „na lepszy model”. Czasami też jesteśmy w stanie zdobyć „ulepszacze” dla podstawowych modułów. Dla przykładu: do tarczy możemy dodać urządzenie, które podczas obrony sprawi, że to nie my uzyskamy obrażenia, a atakujący nas oponent. Niestety tego typu atrakcji nie ma za dużo, a szkoda, bo stanowiły by dodatkowy element którym Mr. Robot mógłby się poszczycić. Tym jednak sposobem, gra pozostaje w tej kwestii dość przeciętna.

Także żal, że nie spotkamy zbyt wielu przeciwników w naszych wirtualnych pojedynkach. Jest to ledwie garstka dziwnych, głównie kulistych, komputerowych stworzeń. Oczywisty jest fakt, że wszystkie nieco różnią się właściwościami i charakterem ataku. Wraz z postępem, oponenci tego samego rodzaju będą także rośli w siłę, by rozwój naszego bohatera nie wpłynął na grę zbyt „ułatwiająco”. Mimo to, chciałoby się ujrzeć po prostu więcej gatunków przeciwników do pobicia…



Napiszę jeszcze parę słów o ekwipunku. W zasadzie nie ma go specjalnie dużo, bo składa się on ze wspomnianych już modułów obronnych i ofensywnych, oraz z przedmiotów pomocnych w walce. Są to takie rzeczy jak np. granaty, regeneratory życia i mocy, czy też inwentarz służący do przywracania życia ducha, który został w walce pokonany.

Poziom grafiki cofa nas generalnie wiele lat wstecz. Proste, dwuwymiarowe tekstury, trochę banalna animacja i raczej średnie efekty świetlne nie robią wielkiego wrażenia. Średnio prezentują się także przeciwnicy, z którymi przyjdzie nam się zmierzyć. Nie są szczególnie pomysłowe, ani skomplikowane. Mimo wszystko, wielkiej tragedii nie ma. Całokształt jest bowiem dość kolorowy i sympatyczny, w związku z czym mimo przestarzałości – Mr. Robot ogląda się przyjemnie.

Udźwiękowienie to także wehikuł czasu – do wielu lat minionych. Jakości dźwięku i odgłosów daleko jest do współczesnych standardów, ale jeśli umiejętnie przymknąć na to oko, to okaże się, że wcale nie jest tak strasznie. Mogę nawet zaryzykować tezę, że ma to pewien urok w połączeniu z jakością grafiki. Urok to jednak sprawa raczej indywidualna i starając się spojrzeć obiektywnie – kwestia audio jest raczej słaba.

Jestem naprawdę mile zaskoczony. Mr. Robot to gra przyjemna i dość wciągająca. Nie podejrzewam, by starszym graczom chciało się w nią zagłębiać (choć czemu nie?), ale młodsze pokolenie z całą pewnością poczuje się tu jak w domu. Jeśli więc chcecie Waszą marudną pociechę zająć czymś co nie będzie całkowitą stratą czasu i wymaga jakiegoś pomyślunku, to Mr. Robot z całą pewnością przysłuży się Wam wszystkim.