Fabuła gry została podzielona na szereg etapów, których zaliczenie wymaga wypełnienia określonych zadań. Misje są dość zróżnicowane, i co najważniejsze rozgrywają się w różnych miejscach. Przeskakując z poziomu na poziom faktycznie zauważamy rozbieżności pomiędzy lokacjami. Autorzy wrzucili do zabawy również poziomy specjalne. Podczas ich przechodzenia nie biegamy naszym GI strzelając do napotkanych Nortów, lecz latamy Hopperem lub na przykład staramy się obronić pociąg którym wraz z ekipom ludzi próbujemy uciec w bezpieczne miejsce. Bardzo często musimy także korzystać ze znalezionych w terenie działek oraz karabinków. Cała akcja jest szybka i dynamiczna, a co za tym idzie naprawdę czujemy, że dookoła nas toczy się wojna, a nie jakiś tam drugorzędny konflikt. Mogę nawet pokusić się o stwierdzenie, że klimat gry jest bardzo podobny do tego z Call Of Duty, przy czym większy nacisk kładziony jest na pojedynczego bohatera, a nie cały oddział. Choć z drugiej strony nasz heros przez całą fabułę wspomaga się swoimi trzema wiernymi kompanami: Hełmem, Gunnarem oraz Bagmanem.



Temu drugiemu poświęcę jeszcze chwilkę czasu ponieważ jego możliwości są bardzo duże, i dość często korzystamy z jego pomocy. Gunnar to wielofunkcyjny karabin, który oprócz tego że potrafi nawijać jak najęty, posiada wiele przydatnych funkcji. W miarę potrzeby możliwe jest podłączenie do niego tłumika, przerobienie na wyrzutnię rakiet, czy też shotguna. Bardzo często w trakcie fabuły korzystamy z Gunnara jako karabinku stacjonarnego. Ustawiamy go w jakimś wąskim przejściu, w którym spodziewamy się znacznej grupy przeciwników i następnie aktywujemy. Karabin podnosi się wówczas na specjalnym stojaku i rozpoczyna skanowanie terenu. Kiedy przeciwnik pojawi się w zasięgu ognia, zaczyna się prawdziwa jatka. W sytuacjach kiedy Nortowie nadchodzą z więcej niż jednego kierunku, taka stacjonarna, inteligentna giwera to prawdziwe błogosławieństwo.

Zabawa w Rogue Trooper jest bardzo wciągająca. Pomimo tego, że na pierwszy rzut oka gra wydaje się zwykłą strzelanką, tak nie jest! W Rogue Trooper przez dużą część gry musimy poruszać się po cichu i kontrolować działania przeciwnika. Szaleńczy bieg do przodu, po prostu się nie sprawdza. Nawet jeśli posiadamy bardzo dobre uzbrojenie, przeciwnik szybko się z nami upora. Bardzo często natrafiamy również na miejsca, w których chwila zastanowienia może uratować nam życie. Rogue Trooper bardzo często oferuje więcej niż tylko jedną ścieżkę, którą podążać może gracz, niejednokrotnie ta mniej oczywista okazuje się być prostszą i efektowniejszą. Załatwienie kilku bandziorów po cichu daje większą satysfakcję niż zlikwidowanie ich przy pomocy setek naboi. Przy okazji otrzymujemy również więcej złomu, z którego tworzymy nowe graty, lub upgradujemy już posiadane. W tym miejscu bardzo przydatny okazuje się Bagman.



Gromadząc złom i zbierając plany nowych maszyn zagłady podsuwamy mu cały czas materiał do tworzenia. Kiedy uzbieramy odpowiednią ilość szczątków różnych maszyn z naszego plecaka dobiega głos o nowych możliwościach produkcyjnych. W Rogue Trooper nie znajdujemy apteczek, czy też naboi. Wszystko tworzymy sami, przy wykorzystaniu zdobytych surowców. Jeśli dodatkowo uda nam się znaleźć jakieś plany techniczne nowego pistoletu Bagman bez problemu udostępni maszynę naszym zręcznym dłoniom. W trakcie rozgrywki może także poprawiać wcześniej znalezione pukawki. Dla przykładu na początku zabawy karabin snajperski jest w stanie zrobić tylko pojedyncze zbliżenie, a kule są stosunkowo słabe. Z czasem jednak zbliżenie wzrośnie, a pociski będą w stanie przebijać ciała przeciwników i przy pomocy jednego strzału możliwe będzie zlikwidowanie nawet dwóch lub trzech Nortów. Podobnym zmianom podlegają inne elementy naszego uzbrojenia. Możliwe jest nawet poprawienie pojemności plecaka, inteligencji Hełmu czy też celności Gunnara. Takie rozbudowanie zabawy znacząco wpływa na grywalność Rogue Trooper i sprawia, że od tego programu po prostu nie można się oderwać.