Jeśli jednak oczekiwaliście nowości gameplayowych, godnych prawdziwego sequela, od razu możecie o nich zapomnieć. Zmiany w Magicka 2 są tak niewielkie, że można je podliczyć na palcach jednej ręki – nawet w przypadku amputacji kilku z nich. Najbardziej zauważalną nowostką jest możliwość „czarowania” w biegu, co faktycznie było sporą niedogodnością w wersji z 2011 roku. Cała reszta to natomiast zmiany czysto kosmetyczne, praktycznie niezauważalne gołym okiem (odrobinkę inne gospodarowanie slotami na żywioły, wprowadzenie skrótów do potężniejszych zaklęć). Szkoda, bo prawowita kontynuacja zasługiwała na więcej!



Trzeba tutaj też jasno powiedzieć, że dla swojego własnego zdrowia psychicznego w Magicka 2 powinniśmy grać tylko w trybie kooperacji. Niestety, panowie z Pieces kompletnie nie przystosowali aplikacji dla tych graczy, którzy wolą prowadzić zmagania w pojedynkę. Niektóre etapy są strasznie denerwujące, trudne i do znużenia śmiercionośne. Żeby ogarnąć eksterminację wrogów, trzeba wykazać się zręcznością i kunsztem godnym prawdziwego czarnoksiężnika – inaczej co chwilę zioniemy ducha. Poza tym niektóre etapy już same w sobie są irytujące, tym bardziej, gdy co chwilę wyświetla się nam napis „Twój bohater nie żyje” (czy jakoś tak). Myślę, że śmiało można było przygotować troszkę uproszczoną wersję dla gracza-odludka, wolącego grać samodzielnie.

Niemniej należy pamiętać, że Magicka 2 faktycznie z założenia jest produkcją kooperacyjną dla czterech osób i to właśnie działanie w drużynie daje największą frajdę. I rzeczywiście tak jest. Już samo to, że możemy się nawzajem wskrzeszać, leczyć, osłaniać flanki, etc., gwarantuje zupełnie lepszy odbiór gry. W tym względzie moje wrażenia były dużo korzystniejsze i na co-opie bawiłem się wyraźnie lepiej. Jeśli jednak twardo liczycie na samodzielną eksterminację, raczej nie polecam takiej opcji. Bez wsparcia teamu rozgrywka robi się chaotyczna, a w pewnym momencie – po prostu wkurzająca.

Żeby nie było zbyt miło, kolejna szpila z mojej strony. Więcej oczekiwałem bowiem po długości gry i lokacjach. Przy odrobinie szczęścia (i talentu) do końca Magicka 2 można dolecieć w jakieś 4 godziny, a mówię tu o samodzielnej zabawie. Po drugie, lokacje są relatywnie niewielkie i bardzo liniowe. Czasem wpadniemy na jakąś małą odnogę, obudzimy demona z ołtarza, pogadamy trochę z okolicznymi NPC (a raczej oni powiedzą zdanie lub dwa), ale takie atrakcje występują zbyt sporadycznie. Co więcej, plansze są tendencyjne, ich projekty opierają się na dosłownie kilku schematach, a my skupimy się tylko i wyłącznie na ciągłej eksterminacji pojawiających się przeciwników. Czasem wprawdzie będą tu lekkie urozmaicenia, a my – jednocześnie pokonując przeciwników – będziemy musieli np. naładować zasilanie bramy, czy podmuchem powietrza kręcić kołem młyńskim - ale takie wyzwania należą do rzadkości. Trochę świeżości może wnieść kolekcjonowanie sprzętu (laski, broń biała i szaty), dzięki któremu zarówno zwiększymy naszą skuteczność w danej dziedzinie (np. laska potęgująca skuteczność ognia), jak i powiększymy odporności. Są to jednak relatywne drobiazgi, do tego średnio zorganizowane (żeby podmienić ekwipunek należy wyjść do głównego menu i na nowo załadować grę, chociaż rozgrywkę zaczniemy i tak w tym samym momencie, w którym skończyliśmy – bezsens). Niestety, Magicka 2 kuleje i w tej kwestii. Wszystko to sprawia, że tytuł względnie szybko staje się monotonny i w mgnieniu oka wystrzeliwuje się ze swojej oferty.

Pod względem wizualnym jest przyzwoicie, choć na pewno nie wpadniecie w graficzny obłęd. W oczywisty sposób tytuł prezentuje się porządniej niż 4 lata temu, jest też miły dla oka i kolorowy, ale z pewnością dało się namalować go lepiej. Niezbyt atrakcyjne są same projekty poziomów. Zdecydowanie zabrakło mi różnej maści ozdobników, ciekawych miejsc do zwiedzenia, itp. Czasem przelecimy przez kilka plansz jakiegoś lasu, praktycznie wcale nie widząc różnicy w jego wyglądzie. Innym razem natrafimy na niewielką wioskę czy obóz, ale to trochę za mało, by mówić o bogatym świecie Midgardu. Zawiedziony byłem też poziomem interakcji, bo wydawać by się mogło, że tego typu gra powinna zmierzać do oferowania maksymalnie dużego wpływu na środowisko. Okazuje się, że niewiele obiektów możemy zniszczyć, nie każdy pożar da się zgasić, nie każdą beczkę rozbić kamieniem, czy w końcu nie każde drzewo puścić z dymem. I tu przydałoby się więcej uwagi producentów. Z kolei dużym zaskoczeniem jest poziom udźwiękowienia gry: bardzo podobała mi się klimatyczna muzyczka oraz zabawny dubbing. Akurat w tej kwestii nie mam zastrzeżeń.



Generalnie, po takiej marce, jak Magicka spodziewałem się więcej. Z jednej strony, mamy typowy dla serii humor, wciąż mocarny system czarów i całkiem niezłego co-opa, a z drugiej – dla balansu – sporo różnych wad: brak nowości, kiepski tryb dla pojedynczego gracza oraz nudne i monotonne lokacje. Jeśli jesteście fanami serii i nie zraża Was, że otrzymacie to samo, co do tej pory, śmiało możecie kupować. Jeżeli jednak Wasze oczekiwania są ciut większe... cóż – tym razem magia nie jest po Waszej stronie.