Nawiązania do Batmana widać też w możliwościach „szpiegowskich” Petera i w przygotowanych pod tym kątem misjach. O ile Mroczny Rycerz miał swoje sensory, tak Człowiek Pająk ma odpowiednie zmysły, dające mu szerokie rozeznanie w otoczeniu. Jeśli tylko odpowiednio wykorzystamy jego zdolności błyskawicznego przemieszczania się (no i w łażeniu po każdej płaszczyźnie), uda nam się niepostrzeżenie i w satysfakcjonujący sposób wyeliminować wszelkich wrogów. Przyznam, że gdy trochę się wczułem w taki model zabawy, dość mocno spodobał mi się ten element. Wolałem się skradać, aniżeli ubijać bandytów bezpośrednio – przynajmniej do momentu, w którym wszystko szło zgodnie z moimi zamierzeniami.



Jeśli chodzi o schemat zabawy, twórcy przygotowali jeszcze garść urozmaiceń. Przede wszystkim, warty uwagi jest licznik naszego heroizmu. Jeśli odpowiednio często raczymy Nowy Jork dobrymi uczynkami (choćby właśnie ratując ludzi), nasz czynnik bohaterstwa wzrośnie, a patrolujące miasto siły specjalne nie będą próbowały na każdym kroku nas zastrzelić. Jeśli jednak trochę zaniedbamy nasze obowiązki, szybko staniemy się ich celem i będziemy zmuszeni albo do ucieczki, albo walki. Przyznam, że nie był to w moim przekonaniu zbyt interesujący pomysł i niekoniecznie potrzebny – właściwie niczego nie zmieniał i nie dodawał żadnych większych emocji. Poza tym, jak zwykle, dostaniemy punkty za wykonywane zadania, które przeznaczymy na zakup różnego rodzaju ulepszeń i modyfikacji (jest ich dość sporo, niektóre gadżety uzyskamy też w toku rozgrywki – np. zdolność wystrzału sonicznego). Z drobiazgów, zebrano sporo materiału kolekcjonerskiego (np. komiksy), a z ciekawszych rzeczy – w szafie Parkera zgromadzimy zupełnie sporo różnorodnych kostiumów. Stroje te, oprócz zwykłej wartości wizualnej (wyglądają naprawdę fajnie!), wiążą się także ze wzmocnieniem różnych cech Petera. Niektóre zwiększają jego siłę ataków, podnoszą odporność, a jeszcze inne pozwolą szybciej się leczyć. Każde z przebrań ma unikalne dla siebie cechy i tylko od gracza zależy, które będą mu najbardziej odpowiadały. Co więcej, im częściej używamy danego stroju, tym skuteczniejszy się on staje. Ogólnie, aplikacja oferuje jeszcze kilka tego typu gadżetów, choć większość nie ma już jakiegoś istotnego znaczenia.

W kwestii grafiki i dźwięku jest poprawnie, ale nie powiedziałbym, że mamy do czynienia z nową generacją. Trzeba przyznać, że miasto tętni życiem, mamy też przyzwoitej jakości tekstury, efekty, nie najgorsze animacje itd. ale całość nie porywa. Spodobała mi się również mroczna, ale ciekawa stylizacja Nowego Jorku opanowanego przez złowrogiego Electro. Wprawdzie twórcy nie zaskoczyli mnie niczym porażającym, ale produkcja ogólnie wygląda przyzwoicie. Troszkę gorzej jest w kwestii udźwiękowienia. Kompozycje muzyczne, choć zdają się niejako towarzyszyć produkcji, w ogóle nie zapadają w ucho i są jakby „nieobecne”. Nie najgorzej wypada przy tym dubbing, choć ciężko jakoś szczególnie dobrze się w niego „wsłuchać”. Strasznie nijak jest, a po grze wydanej w 2014 roku można oczekiwać czegoś więcej.



Podsumowując, trudno rozpływać się nad najnowszą pozycją studia Beenox, ale też niesprawiedliwym byłoby jej przesadne krytykowanie. Nie ustrzegła się ona garstki błędów, raczej kiepskiego scenariusza i nie jest też wyjątkowo długa, ale mimo wszystko dynamiczna rozgrywka zapewniła mi jakieś 10-12 godzin satysfakcjonującej rozrywki. Nie do końca zgadzam się z dość dużą ilością negatywnych opinii na innych portalach branżowych i sądzę, że jeśli do tej pory podobały Wam się różne odsłony growego Człowieka Pająka, także i tym razem powinniście być relatywnie zadowoleni. The Amazing Spider-Man 2 nie jest dziełem wybitnym, ale z całą pewnością przyzwoitym.